|
CuBra |
|||
 |
|||
|
Deze rubriek wordt geredigeerd door Ben van de Pol
Copyright 2010 van deze digitale presentatie Stichting Cultureel Brabant - CuBra & Ben van de Pol
Jan Jaansen
Den jongen dokter
DEN EERSTEN PATIËNT
In 't veurige verhaol van "Den Sik van Baozel" hebben we kennis gemaokt mee dokter Van Gool, den lolligen vriend van dieën dreugen Sik. Hij waar toen nog vrijgezel en vrij gezellig in den omgang, mar naor et schijnt waar ie nog nie ernstig genog om 'n dokterspraktijk te begiene en te trouwe. Mar in deez' verhaoltje zulde zien, hoe-t-ie eindelijk dan toch aon 'n praktijk en aon 'n meiske kwaam in het stadje, waor ie woonde, in... laot ons zegge: Den Bosch! 't Was wel nie krek in Den Bosch te doen, mar allé, et leek er toch wel wè-d-op en 't plaotske laag dan ook tusschen Baozel en Baokel, ge weet wel aon den grooten weg tusschen Bemelen en Boemelen!
Tot dan toe waar den jongen dokter alleen mar assistent geweest bij dokters, die op vacantie gongen - mar naa waar ie eindelijk begonnen. Hij zaat op z'n gehuurde kaomer en loerde deur 't raom naor patiënten, as 'n spin in d'r net naor vliegskes. Veur aon de deur ha-t-ie 'n sneuwwit porseleinen schild laoten hangen:
Dr. P. van Gool,
Specialist voor inwendige ziekten.
Het schijnt, dat er 'n ijzersterk geslacht in et stadje woonde, want er kwaam geen meensch in het spreekuur, geen vliegen in et net... behalve dan échte vliegen. Die waren er dezen zomer erg veul, en dokter Paul van Gool maokte daor mar 'n sport van: hij vong échte vliegen mee 'n leeren lepke, aon 't end van 'n haandig stökske, daormee sloeg ie alle daogen honderden vliegen dood op taofels, muren en raomen. Op 'ne goeie mergen zee-ie tegen z'n eigen deez' verstaandig woorden: vandaog 'n bietje kalm mee vliegen vangen, Paul, want er zijn nog mar aacht vliegen in de kaomer as er vannaacht geen een gestörven is!
De kostjuffrouw kwaam binnen mee 't ontbijt. "Morge, meneer." "Merrege, Lientje." "Mooi weer, meneer." "Om te zoenen, Lientje." Lientje lachte. "Ik bedoel wéér om te zoenen, Lientje." "Smakelijk, meneer," "Slaop wel, kiendje." Den dokter schonk koffie in en mopperde nao 't eerste slökske: "Nou, van dieën koffie zal ik 't nie op m'n zenuwen krijgen." Toen ie 'n botterham of drie-vier op ha, staak ie z'n pijp aon en bulderde zoo hard as ie mar kos z'n lijfdeuntje: "Mooi Anneke fijn, Mooi Anneke klein, Wat loop je te zwieren, te zwaaien!" Hij was percies op z'n hardste gekomen, toen de deur opengong en Lientje, de kostjuffrouw, binnenkwaam mee 't presenteerblad in de eene haand en d'aander haand aon d'r oor. "Mijnheer dokter," snerpte d'r scherpe stem, "kunt U er 'n beetje rekening mee houden, dat m'n dochter niet goed tegen lawaai kan. U, als dokter voor inwendige ziekten, moet zoo iets toch aanvoelen. Op et oogenblik heeft ze weer zoo'n hoofdpijn." "Dè's nie gevaorlijk, Lientje, zeg mar tegen jullie Mientje, dè ze nie zoo'nen sterke koffie moet drinken as ik vanmerge gekregen heb, dè's nie goed veur d'r zenuwe." Lientje maokte korte metten en sloeg de deur mee kraacht dicht. "Een sterke vrouw", zuchtte den dokter. "Zoo-zoo, hee-g-et ons Mientje weer in den kop?! Ik denk, dè ze d'r eigen iets in d'ren kop hee gezet vanaaf et uur dè'k ze verbojen heb m'n kaomer nog ooit van d'r leven binnen te komen. Ik bijt nie in zoere appels, dè vergim ik! En 'n bietje ruzie is ook wel aorig, afwisseling! En naaw aon m'n 'werk'! Eerst de kraant, dè's 't zwaorste werk."
En ondertusschen dampte-n-ie heel de kaomer vol rook en prakkezeerde vanuit de kraant: Gek! Daor hebben er twee messen geaaid - 'n dienstbode is uit 't raom gevalle bij 't glaozewaasche - de tram hee 'n kientje overreje en 't is overleje - 'n ouwe moeder is in de kelder gevallen en 'n been gebroken... allemaol uiterlijke dingen, die hier veurvallen! 't Schijnt, dè de lui hier gin binnenste hebbe! Daor: Dr. de Lange van vacantie terug; Dr. Kneepkens verhuisd naar Markt no. 7. Ja, kijk, in de kraante moet oewen naom kome, reclaome maoke! Mar wè moet ik er in laote zette? "Woon nog steeds op 't Molenplein", of "Heb gisteren drie vliegen vermoord", ofwel "Terug van de reis..." O, jè, dè za'k doen: ik gao enkelde daogen naor m'nen vriend, den Sik van Baozel, op vacantie, koom dan terug, en laot in de kraant zette: "Terug van de reis".
Toen wier d'r zuutjes op de deur geklopt, en Mientje kwaam mee 'n heel zuut gezichtje binnen mee 'nen brief in d'r haand. "Goeden morgen, mijnheer dokter, een brief!" Ze hield de haand veur d'r mundje en hoestte. "Daankoewel, kiendje, en gaaw de deur uit, war, want hier is veuls te veul rook en dè's absoluut slecht veur oe!" 't Vrij ziek ding keek kwaod en stond al buiten. "Hoepla, daar gaat ze! Kijk, 'nen brief van Piet Coen, den Sik van Baozel." Mee heel nette, regelmaotige letters schreef den Sik 'n uitnoodiging om enkelde daogen te komen logeeren. En den dokter viet 'n briefkaort (dokters zijn lui in 't schrijven, dè kunde zien aon de recepte!) en schreef, dè-t-ie dan-en-dan kwaam. Hij braocht de kaort zelf efkes naor de post, liep 'n straotjen om, in de hoop dè-t-er misschien in de buurt 'n ongelukske zu gebeuren (den eenen z'n dood, den aander z'n brood!) en kwaam weer thuis aon en begos vliegen te vange mee z'n slaghoutje. Hij maokte daor zoo'n bietje kaomergymnastiek van en hij waar net van plan 'n sprong te doen en daarboven tegen de muur die vlieg te... toen de kostjuffrouw binnenkwaam.
"Vlug, mijnheer dokter, u wordt geroepen, vlug!" "Wè-d-is er?" "U wordt bij 'n zieke geroepen. Knuppelsteegje 33, een oude man heeft 'n beslag gekregen." "Zeg dè'k daolijk koom, 'k moet m'n eigen efkes aonkleje." Efkes laoter liep ie mee 'n heel gewichtig gezicht en groote passen naor et Knuppelsteegje. Onderweg kwaam ie nog 'n vriend tegen, die 'n praotje wou maoken. "Geen tijd, kerel, 'k hè haost!" In 't Knuppelsteegje moes ie 'n eng, vuil trepken op en vond boven 'nen aawen meensch op 'n sofa liggen, terwijl z'n vrouw ammaol jammerde, dè-t-ie dood gong. Den dokter zaag daolijk dè-t-er gin gevaor van doodgaon waar. Den zieke laag te snörken van belang! Op z'n veurhoofd 'nen dikken buil... "Is-ie gevallen?" vroeg ie, terwijl ie den pols vuulde. "O, jao zeker, óf ie gevallen is, meneer dokter. Hij moet van de sofa zijn gerold in z'n slaop! Hij laag uit z'n neus te bloeien op den grond. We hebben hem weer op de sofa geleed en 't bloeien is opgehaawen, dokter, mar hij is buiten kennis, ik heb 'm al geroepen, en geroepen, mar hij heurt me nie!" "Hoe was ie vanmorgen?" "Taandpent! Dè hee-t-ie wel 'ns meer en dan doe-g-et em aaltij goed, om er wè cognac langs te laote loope! Ik heb vanmerge daolijk 'n flesch gehaold, want d'aaw was leeg." Den dokter moest gaaw-gaaw z'n zakdoek vatte, aanders waar ie in z'nen laach geschoten... "Zoo, heeft ie vanmorgen wat cognac langs z'n tand laten loopen? Ik zal hem verbinden, maar ik mag hem verder geen medicijnen geven, de natuur moet hem zelf genezen." "Er is dus geen gevaar van sterven, dokter?" "Absoluut geen gevaar." "Wè-d-is et eigenlijk veur 'n ziekte, dokter? Is 't een beslag? Zal ie er stijf van blijven of zoo iets?" "'t Is ebrietas vulgaris, een veel voorkomende kwaal, zonder verdere gevolgen! Maar cognac is daar niet goed voor, wél voor de tanden misschien!" "Dus goddaank geen gevaor! Dè komt goed uit, want ik krijg vanmiddag visite, en dan hoef ik dè nie af te zegge?" "Niet noodig, geen gevaar, ik kom vanavond nog even kijken, hoe alles verloopt." De vrouw gong toe de deur toe mee en maokte veul komplemente, mar op straot moest den dokter 't efkes uitproesten over z'nen eersten patiënt.
DEN TWEEDEN PATIËNT
's Aovonds trof ie dieën vriend in de soos, die-tie tegengekomen waar onderwege. "Nou, ge hadt et vanmorgen druk, dokter." "Ik heb et vanmergen zoo druk gehad, dè'k m'n gewichtigste bezigheden er veur moes laoten vaore!" "Wel-wel, dan gaat et goed mee de praktijk?" "O, jee, buitengewoon!" De kerel moes 'ns weten, dè mee die "gewichtige bezigheden" vliegen vangen waar bedoeld, daocht dokter van Gool. "Doe me plezier!" "Twee pils, Jan? Ik trakteer, omdè gij zoo'nen slechten profeet bent geweest, man!" "Prosit dan! Ik begrijp nie, hoe 't meugelijk is bij zoo'nen overvloed aon dokters."
't Scheen dè den dokter ok den volgenden dag geen tijd zou vinden veur z'n "gewichtige bezigheden", want hij ha nog mar amper z'n ontbijt op en z'n pijp aon, of er wier op de deur geklopt. Hij smeet den vliegenvanger in den hoek... "Binnen." "Goeie morgen, meneer dokter." 'n Klein ouwelijk juffrouwke kwaam binnen, mee 'n körf aon den erm. "Ik ben hier toch bij den dokter veur inwendige ziektes?" "Ja-zeker." "O, dokter," zee 't juffrouwke en gong op 't puntje van den stoel zitten mee den körf op den schoot, "als ge me toch 'ns een plezier woudt doen..." "Bent ge ziek, moeder?" "Ik niet, meneer dokter, maar Mimi", en ze gong den körf losmaoken. "Ge hebt toch zeker uw kind nie in die körf?" "Nee, nie m'n kind, ik heb gin kender, dokter." Een witte poes wipte uit den körf en kwaam mee 'nen hoogen bult en den staart steil omhoog langs de beene van den dokter schuure...
"Maar, juffrouw, daarmee moet ge bij den veearts zijn - ik ben geen veearts!" "Och, dokter," jammerde het vrouwke op hoogen toon, "den veearts hee m'n veurige poes vermoord mee z'n harde behaandeling. En nou zag ik u dezer dagen door de straat gaan en ik dacht: die vriendelijke dokter zal Mimi zeker willen helpen. Ook heb ik gezien - ik woon hier schuin tegenover weet u, ik leef van m'n rente - dat u een straatjongen een klap om de ooren hebt gegeven omdat ie een hond afranselde. Dat heeft mij zeer getroffen." "U bent wel vriendelijk, maar ik behandel geen dieren." "Och, dokter, u kunt me toch wel goeden raad geven?" De dokter bekeek de kat 'ns, luisterde naor d'ren aosem en heurde: verkouwen! Hij stookte zijn inhaleerapparaat dè de damp eruit sloeg, liet de juffrouw d'r kat vasthouden, staak 'n stökske tusschen d'r taanden - ik bedoel natuurlijk van de kat - en toen hield ie het apparaat vlak veur d'r snuit - ik bedoel natuurlijk wéér de kat. Mimi proestte en nieste van belang en 't juffrouwke betaolde d'ren riksdaolder gèèren, mar den dokter naam 'm alleen aon as zij beloofde, dè ze 't tegen niemand zu zeggen, dè-t-ie d'r kat ha behaandeld! Dè waar z'nen tweeden patiënt.
Daogs te veuren waar et theevisite geweest in de Knuppelstraot. Mee den ouwen heer waar 't precies zoo verloopen, as den dokter 't gezeed ha en toen de moederkes op de visite rondom de taofel zaten en goed wè koffie op ha'n, vatten ze d'r braainaolden en d'r haokwerk veur den dag en zetten zich in de houding om d'r evenaosten te lijf te gaon mee 't scherp tuig van d'r tong. Ze zaten al te waochten, wie aon zu vallen om nummer een te slachten, toen moeder de vrouw et lang verhaol begos van den "aonval" van d'ren man. Ze ha daorover nie eer wille begiene te vertellen om den smaok van de koffie nie te bederve, mar naa moes ze d'r hart toch 'ns luchte en deur dè verhaol hene kwaam den nuuwen dokter ter spraoke. "O, zoo'nen netten mijnheer, én vriendelijk - en daolijk ha-t-ie gevonden wè 't waar en hij hee-t-er m'ne man deurgebraocht zonder appeteker en zonder middelcijne!" "Hoe hiet ie?" "Dr. Van Gool, 'ne jongen dokter, nog 'ne vrijgezel, Molenplein 7. Hij is veural veur inwendige ziektes." De vrouwkes waren ineens ammaol toekomstige klaanten geworren van dokter Van Gool, want de meesten ha'n nog ongetrouwde dochters, die allicht een of andere inwendige ziekte ha'n en 'nen dokter hecht makkelijk aon patiënte!
Dokter Van Gool wies niks van deez' reclaome en zaat 's aovonds 'n pötje bier te drinken mee z'nen vriend en ie vertelde, dè-t-ie de volgenden mergen enkelde daogen vacantie ging neme. "Ge hebt groot gelijk, dè ge 'r enkelde daogen uitbreekt. Zoo'n drukke praktijk is goed om oe den kop op hol te jaoge!" Den dokter glimlaachte en docht aon den bezopen taandpentlijer en aon 't zieke poeske Mimi... en aon d'aander patiënte, die nog moessen komen - wie weet wanneer - en hij ha'r geen oogenblik aon kunnen denke, dè de drukke praktijk den volgenden mergen al zu begiene...
Den damesbond ha dieën aovond d'ren eersten repetitie-aovond in 't zingen. Den vriend van den dokter ha-g-et dirigentschap aongenomen, enkeld uit liefhebberij - ik bedoel hier mee 't woordje "liefhebberij" niks bizonders, want den dirigent waar al getrouwd mee 'n pronte vrouw en dè geliefhebber ha dus niks te maoke mee "damesbond", mar enkeld en alleen mee muziek. Den dirigent van die nuuwe dameszangclub, mee z'n sikske en z'n dunne beenen, ha 'n muzikaol gemoed. As ie dirigeerde, al waar et mar bij et inoefenen van de een of andere partij, dan was ie mee lijf en ziel bij de melodie; nie alleen "mee hart en ziel", zooas ze dè gewoonlijk zegge, mar mee lijf en ziel, want ge kost et zien aon al z'n bewegingen, et waren gekke fratsen, as ge ze goed bekeekt, mar jè, 'ne muzikaole meensch moete z'n eigen uit laote kure, want as de muziek z'n eigen in zoo'n muzikaol gestel nie uit kan werke, dan blijft ie in de maog zitten en dan is er geen plaots meer veur eten en drinken.
"Eventjes pauzeeren", zee den dirigent en dreugde 't zweet van z'n gezicht (tusschen haokskes: daoraon kunde weer zien, hoe'n zwaor werk et dirigeeren is: aandere meenschen kappen boomen om of sjouwen zwaore vraachten en zweeten nie, en zoo'nen dirigent zwaait mee 'n klein stökske en zweet as 'n perd!) Goed, et waar dus efkes pauze onder de repetitie en een van de dames braocht 't gesprek daolijk op den nuuwen dokter, want zij waar 'n dochter van een van de vrouwen van dè koffiekraanske bij de vrouw van dieën bezopen taandpentlijer - ziede, zoo hangt dè saomen! En ze prees den nuuwen dokter zoo verschrikkelijk bekwaom en wies z'n zachte manier van behaandelen zoo aondoenlijk veur te stellen, dè ge aon de onderbrekingen kost heuren, hoe 't insloeg... "Och, hoe lief!" - "Nee, eenig, zeg!" - "Dat moet 'n aaarrrdige man zijn!" "En vooral: arts voor inwendige ziekten! Dat 'inwendig' zegt zooveel!"
"Dames!", den dirigent tikte mee z'n zwart stökske op den lesseneer, "nog 'ns probeeren? Dus: heel heel zachtjes inzetten 'lijk het lieve morgenrood', let op dat 'lieve', daar iets liefs inleggen, u begrijpt wel wat ik bedoel, 'morgenrood' iets sterker, als gefloten, dus: la-la-la! Een twee drie..." En 't dameskoortje begos te "fluiten", behalve eentje, die moes niessen, want ze waar flink verkouwen en ze daocht al aon den ongetrouwden dokter veur inwendige ziektes, want bij inwendige ziektes heurde de verkoudheid toch zeker ook...
PRAKTIJK
Den volgenden mergen stond Lientje, de kostjuffrouw, al aon de deur van den dokter z'n slaopkaomer te kloppen, toen ie nog laag te maffen. "Dokter, 't is negen uur; en er is al een meiske hier, dat ge moet komen naar slachter De Wijs in de Abrikozenstraot!" Den dokter daocht, dè-t-ie droomde, sprong dan ineens uitwakker uit z'n bed, waaschte z'n eige as de bliksem zoo gaaw, verbrandde z'n tong aon de gloeiende koffie en waar al de straot op naor slachter De Wijs in de Abrikozenstraot. Den slachter z'n kiendje waar zwaor verkouwen en dokter Van Gool ha er heel wè werk mee, eer ie 't tungske te zien kos krijgen en nóg meer eer ie mee 'nen omgekeerden lepel dè tungske omleeg en et mundje open kos haawen om aachter in 't keeltje te kijken - en hij kreeg dè-d-alleen mar klaor, omdè-t-ie zoo vriendelijk tegen 't kiendje waar.
De dikke slagersvrouw waar vol bewondering. "Mar-mar, dokter, wè kunde gij mee kender omgaon! Den vruugeren dokter kreeg den lepel er mee geen meugelijkhei in, of ze beet er mee allemaacht op! O, 't is zoo'n koppig ding, ons Anneke, wè ze nie wil, dè wil ze nie! Mar gij kunt er mee klaor kome, heurre." Dokter Van Gool laachte vriendelijk en schreef het eerste recept van z'n leven en dè dee-d-ie zoo gewoon, asof ie heel z'n leven niks aanders ha gedaon as recepte schrijve! En de slachtersvrouw vertelde al d'r klaante in 't lang en breed, wè veur 'nen buitengewoon bekwaomen kenderdokter dieën nuuwen dokter Van Gool toch waar.
En toen ie op huis aonstapte, stond de kostjuffrouw al veur de deur te wenken. Wéér 'n zieke? - Jè! - Hij moes kome bij juffrouw Fransen op den hoek van de Capucienenstraot, die ha 'n zenuwtoeval gekregen... Hij erhene! 't Waar de moeder van een van de dames van de zangvereeniging van giesterenaovond en alle drie d'r groote dochters stonden om d'ren leunstoel toen den dokter binnenkwaam. D'een waaschte d'r polsen mee natte doeke, d'aander d'r gezicht mee onjeklonje, de derde ha de deur opengedaon om den dokter binne te laote en stond neffen hem. "Och, dokter, m'n zenuwe, m'n zenuwe! As ik nie zoo'n goei bezörgde kender ha, dan zu'k et besterve!" Den dokter keek de drie dames goeiig aan, vuulde den zieke d'ren pols en schreef 'n recept, wè zeker geen kwaad kos, en dè dee-ie ammaol zoo kalm en gewichtig en netjes en vriendelijk, dè alle vier de dames "in de wolken waren" over den dokter.
En zoo gong dè dieën dag deur; den dokter ha nog geen tijd om z'n pijp leeg te rooken en aon vliege vange ha-t-ie nog nie gedaocht! De kostjuffrouw ha-g-et er druk mee en had er plezier aon, want as den dokter ook al nie wo happen naor d'r dochter, dan hoefde ze op deez' manier toch nie zoo lang te waochten op et pensiongeld. "Mientje", zee moeder Lientje, "ge mot netjes en vriendelijk zijn veur den dokter, heurre, want hij krijgt veul te doen naor et schijnt, en misschien huurt ie dan nog een kaomer meer." De koffie wier veul beter en de behaandeling ook, en de gezichten van de kostjuffrouw en d'r dochter wieren zoo zuut as suikergoed. 't Bleef de eerste daogen druk en 't waar net, of ineens alle jonge dochters verkouwen ware geworren of maogpent kregen en 't waar alleen opvallend, dè de "inwendige" ziektes alleen mar bij vrouwvolk terechtkwame.
Nao 'n paar daoge wier et wè kalmer in de praktijk en den tijd van 't vliege vange scheen weer te komen... toen dokter Van Gool de grootste vlieg ving, die-t-ie oot gevangen ha... hij wier ineens tot over z'n ooren verliefd. Hoe dè zoo kwaam? Kijk, dè komt zoo. Hoe komt zooiets as de liefde, ik bedoel dan de echte, stevige, grondige of liever gezee grondelooze liefde. Dè komt as 'n ziekte, as 'n gezonde ziekte dan! As 'n soort griep, et vat oe aon en et hee-t-oe te pakke, 't "grijpt" oe aon. En zoo stond dokter Paul van Gool 's mergens gezond op, gezond van binnen en van buiten, gong 's middags nog mee goeien appetiet aan taofel en 's aovonds ha-ie 'n apart soort van hartzeer, zoo'n soort aonval van de ziekte, die ze "liefde" noemen, 'n gezond soort van ziekte, waor de dokters geen medicijnen veur weten en waor dokter Paul van Gool ineens mee zaat te haawe. Hij probeerde wel om er z'n eige tegenin te zetten en hij sprong van den eene stoel naor den aandere en riep "dom tuig" terwijl ie aon et vrouwvolk daocht, mar 't holp niks: hij moes eraon geleuve, hij moest den braand van die vremde koorts deurstaon, daor hielp geen moederkelieven aon. En dan keek ie al 'ns 't venster uit en keek naor de volle maon aon den overkaant boven de huizen en 't waar net, of die volle maon 'm uitlaachte zoo hard ie kos en asof 't vollemaonsgezicht 'm wo zegge: "Kijk dieën domkop van 'nen dokter daor naa's staon te gaope, die hangt!"
En wezenlijk waor: hij hong! Hij vergaat z'n pijp te rooken en zaat mee z'n haanden aon z'nen kop te prakkezeeren, en al de vliege liet ie vliege en ie loosde zucht nao zucht - 'nen doodstrijd waar d'r niks bij... En dè waar allemaol gekome van één paor oogen, die 'm nog geen minuut ha'n aongekeke! Hij was dieën middag geroepen geworren naor 'nen aawen rentenier, die efkes buiten 't plaotske mee z'n vrouw en z'n jong nichtje zaat te leeve. Veul geld zal ie wel nie hebbe, en daor waar et Paul van Gool ook heelemaol nie om te doen, in de verste verte nie - o nee - en trouwens as ge zoo'n engeltje ziet, dan denkte aon geen geld, dè's 'nen schat op z'n eige, die ge gèèren koopt mee ekker-en-al waorin ie lee begraoven. Dè nichtje dus, waar 't gevaorlijk wezen, in al d'r onschuld, dè dokter Van Gool ineens die vremde ziekte ha gebraocht, waoraon ie naa laboereerde. Ze waar verschrokken van den aonval, die d'ren oom 's mergens ha gehad en ze waar zelf stantepee naor den dokter geloope. Ze kwaam toevallig neffen et huis, waor ze de plaot op de muur zaag hangen: Dr. P. van Gool, Specialist voor inwendige ziekten. En waar al binnen. Den dokter ha krek z'n pijp gestopt, toen ze binnen kwaam, bleek van schrik en mee traonen in de donkere oogen om er meelijen mee te krijgen, en snikte: "Dokter, kunt u alstublieft dalijk, dalijk komen!" Den dokter wier d'r rood van, ineens, op 't eerste gezicht; 't waar asof ie 'n visioen zaag. En ie waar mee d'r opgestapt en... ie hong.
Den aawen heer hielp ie er boven op, want hij waar driedobbeld bezörgd veur 'm geweest, en de bezuuken aon et net aawerwets renteniershuis waren nie van de locht en die daogelijksche bezuuke vielen nie alleen de kostjuffrouw op, mar ook de vrouw van den rentenier. De kostjuffrouw maokte al 'ns 'n enkelde scherpe opmerking tegen 'm en maonde hum aon om veurzichtig te zijn, want 'nen jongen dokter kos allicht 'ns hier of daor in de val loope... want jong vrouwvolk kon zoo slim zijn. Mar de vrouw van den zieke zaag 'm al langer hoe liever kome en raoide hum aon om mar dikkels te kome kijke, hoe d'ren man et stelde, want mee zoo'nen zieke koste nie veurzichtig genoeg zijn.
En et nichtje - naa heb ik potdorie d'ren naom nog vergete te noeme: ze hiet Milly - had er ook niks op tegen, dè den dokter dikkels kwaam. Et viel alleen mar op, dè ze iederen keer 'n rooi kleurke kreeg as ie aonkwaam en den dokter zaag et gèère, dè Milly dezelfde lekkere ziekte ha as hijzelf. Milly waar altij vort op d'r Zondagsch gekleed en et huis waar aaltij netjes en proper in orde en ook over d'r gezicht hoefde ze d'r eigen nie te schaome, al kreeg ze zoo dikkels 'n rooi kleurke - want den spiegel wees et duidelijk uit, dè ze nie leelijk was en dè's etzelfde as wel-knap! En naaw is 't wel waor, dè spiegels over et algemeen liegen as den duvel, mar in deez' geval ha-ie gelijk: ze wás knap!
De twee ha'n mee mekare nog geen enkeld woordje gesproken, ha'n elkaar alleen mar aongekeken - mar dè-d-is et em persies! En op zekeren dag begos Milly mee d'r taante er over te praoten. "God, tante, wat is die dokter Van Gool toch 'n eigenaardige man!" "Ik vind 'm een heel nette jongeman." "Ik vind..." en ze had er al spijt van dè ze er mee taantes over begonne waar, want over die dinger is et zoo vergimd moeilijk praote, ge kunt er veul duidelijker over prakkezeere... "Wat vind je, Milly?" "Och, tante, ik weet nie - hij kijkt me zoo vreemd aan, altijd." "Dat mag ie toch zeker gerust, Milly - ik vind hem 'n nette man." En 't kwaam zoover, dè den dokter 's aovonds al 'ns 'n pötje kwaam jokeren, zoo gerekend om den zieke 'n plezier te doen, mar stiekum om daorbij tegenover Milly te zitten en in d'r oogen te kijken of... de ziekte toenaam! En ze náám toe, de koorts klom bij allebaai de "patiënten" tegelijk omhoog, totdè 't eindelijk nie meer om uit te staon waar.
Intusschen waren al de aandere damespatiënten volledig genezen van d'r "inwendige" kwaolen. En de koffie van de kostjuffrouw waar bar slecht geworren en haost nie meer om te drinken. Veural toen et in de kraant kwaam te staon mee effenveul woorde:
VERLOOFD: Dr. Paul van Gool en Emilia Geuskens
Zuutjesaon kwamen de vaaste klaanten toch wel, veulal toen ie goed en wel getrouwd waar, al waren et dan in hoofdzaak geen dametjes, die aon "inwendige ziektes" lejen. Mar bij de kostjuffrouw is ie nie lang nao de verloving meer blijven wonen want...
"Den jongen dokter" verscheen in 3 afleveringen in de Nieuwe Tilburgsche Courant op:
- zaterdag 22 april 1939
- dinsdag 2 mei 1939
- maandag 8 mei 1939