CuBra

Inhoud Jan Jaansen Inhoud Heerkens HOME

Deze rubriek wordt geredigeerd door Ben van de Pol

Copyright 2010 van deze digitale presentatie Stichting Cultureel Brabant - CuBra & Ben van de Pol

VOOR DATERING KLIK HIER

Jan Jaansen

Den Sik van Baozel 

DEN DREUGEN PIETER

Zoo'nen secretaris is 'n gewichtige persoonlijkhei op 'n dörp en et gebeurt dik zat, dè-t-ie zeker zooveul of nog 'n tikske meer te zeggen hee as den burgemeester in hoogsteigen persoon, mar in Baozel waar dè leste toch nie et geval. Secretaris Piet Coen, oftewel kortweg "den Sik" genoemd, waar veurzien van al de deugden van z'nen staot en hij miste al de ondeugden, die daor gemenlijk mee verbonden zijn - dè zijn weinig woorden over zoo'nen Sik, mar ze behelzen veul lof.

Ik zal oe es persiesekes uitschilderen hoe dieën secretaris van Baozel geschaopen waar. Hij waar persiesekes en secuur en pront en netjes en alles wè-t-ie dee, dè dee-t-ie zóó krek op tijd en minuut en regel, asof er in plaots van z'n hart 'nen lozzie zaat te tikken in z'n borstkaast. 't Waar 'n Jantje precies in z'n uiterlijk en in z'n innerlijk, in z'n denken en doen en laoten! 't Waar 'n levende klok, dèr! De Baozeleers kossen heel goed d'r klok gelijk zetten op et doen en laoten van den Sik. As den Sik 's mergens naor et stadhuiske gong, dan klom ie krek vijf veur negenen den trap van et raodhuis op en klokslag negen uur zaat ie op z'nen kruk veur z'nen lesseneer. De Baozeleers, die in de buurt van et raodhuis woonden, verzetten dan ook mee 'n heel gerust geweten d'ren penduul of d'r hangklok op den Sik z'n komen en gaon, want dieën Sik waar 'nen veul sekuurderen klokkewijzer as den grooten wijzer op den toren, al leek dieën wijzer daorboven dan ook van goud en al leek den Sik 'nen wijzer van hout. De torenklok waar wel 'ns 'nen enkelden keer van streek, mar den Sik noot van z'n leven! Veur zoover ik weet is den Sik mar éénen keer in heel z'n leven te laot op 't stadhuis aongekomen... mar daorover laoter.

In z'n uiterlijk waar den Sik zoo kraokproper, asof ie regelrecht uit 'n strijk- en waaschinrichting kwaam, en deez' eigenschap waar driedobbel en dik in 'm te prijzen omdè-t-ie ten eerste vrijgezel waar, want as ge 'n propere vrouw hebt, alla, dan is et geen verdienste om properkes veur den dag te komen, mar nee, den Sik waar vrijgezel, en ten tweede: hij gong aaltij gekleed in et zwart! Dè waar naa eenmaol z'n mode en daor waar ie nie af te brengen. En op zwart ziede alle vuil - en toch: proper! Den burgemeester liep gemenlik mee flodderige kleer' aon et lijf, mar den Sik hield z'n weerdighei op peil! Den Sik ha natuurlijk 'n kneveltje onder z'n neus mar ok weer netjes toe in de puntjes: dè kneveltje staak z'n punten nie venijnig en kwiek en trots de locht in asof ie iemand de oogen uit wou steken en et hong ok nie mee z'n punten slap en futloos naor beneje, neeje, strak, geknipt, aaf.

't Schoonste aon den Sik waar bepaold deez' eigenschap: bij iederendeen stond ie goed aongeschreven, hij keek nie naor boven en hij trapte nie naor beneje, nee, mee rijk en erm kos ie goed overweg, hij aaide niemand en schraomde niemand, hij lekte niemand aaf en hij beet noot van zich aaf, hij haolde niemand aon en hij stiet niemand. Zoo iets is veur 'nen ambteneer - die toch mee allerhaand volk te doen hee - al nie persiesekes natuurlijk meer te noemen mar bovennatuurlijk zu'k zoo zegge - in alle geval waar et!

Z'nen naom paaste nie heelemaol goed bij z'n persoon. Dè wil zeggen: z'nen veurnaom dè gong nogal, mar z'nen aachternaom ha wel wè beter uit kunnen vallen! Pieten zijn gemenlijk nogal kalme, verstaandige, nette en meestal wè dreuge lui. En dreug en net en verstaandig en kalm waar den Sik deur en deur, zooas ik al duidelijk zat heb aongeduid, dreug waar ie deur en deur, hij waar nog dreuger as kurk, waar deur et dreuge heen, en den burgemeester kreeg er dan ook verschrikkelijk veul dorst van as ie 'n paor uur mee den Sik in één kaomer moes werken. Mar dieën dorst leste-n-ie 's aovonds in de kaortclub zoo grondig meugelijk, den dorst wier 's aovonds finaol gebluscht. Mar den naom "Coen". Et is nie te begrijpen, hoe den Sik aon zulk 'nen naom is gekomen; dè wil zeggen: hij ha z'nen naom netuurlijk eerlijk van z'n vadder geörve... mar ik bedoel: hij paaste nie bij 'm. Veul "koens" waar er aon den Sik nie te bespeuren, integendeel, hij waar zoo schuchter as et mar kos. We motten eerlijk zijn: de naom "Coen" paaste in één opzicht tóch bij 'm, want "Coen" is 'nen oud-Hollandschen naom en dè geeft zooiets poëtisch - kek ziede, en den Sik maokte ok gedichte. Geen meensch wies daor iets van aaf, en geen meensch zou dè hebben verwaocht mar et waar toch zoo! Ge ziet: de natuur maokt soms raore bokkespronge!

In z'nen lesseneer op z'n zitkaomer laag 'n dik schrift en dè stond vol mee verzen! Mee kleine verzen hield ie z'n eige nie bezig, et moes iets grootsch worren, 'n heldendicht uit de ridderlijke Middeleeuwen, 'nen roman, waorin alles veurkwaam, waornaor ge mar kost verlangen: 'n teedere jonkvrouwe, een dappere jongeling, 'nen grouwelijken roofridder, eenen eerbiedwaardigen kluizenaar mee 'nen sneuwwitten baord, eenen geheimzinnigen pelgrim, die nao 'n schandaolig verlejen boeteling waar geworren. En er kwamen kasteelen in veur mee ondereerdsche gevangenissen, die rammelden van de boeien; visschershutten en kloosters waren deur et heldendicht hene gezaaid. Afwisselend scheen de zon en de maon, ieder op d'r beurt, en dan scheen weer is niks, dan waar et donkere nacht, stikdonkere naacht, en dan huilde de störm verschrikkelijk, om er kiepenvel van te krijgen. Bidden en vloeken, lievigheden, moord en doodslag, trouw en bedrog, alles waar in dè heldendicht verwerkt. Kortom: 't moes wel 'n meesterwerk worren, want alles kwaam er in veur en om de beurt moeste laachen en schreuwen, as ge tenminste van vervelendighei onder et lezen nie moest gaope...

Den Sik ha dè-d-allemaol ordelijk en netjes neergeschreven, vers nao vers. Het gedicht bestond uit twee deelen, ieder deel ha tien gezangen en ieder gezang ha krek honderd strofen, goed geteld en genummerd. Middenin stonden drie groepen liekes: in ieder van de tien gezange zong de teedere jonkvrouwe een lied, en de dappere jongeling ook, en de pelgrim ook, ieder lied ha krek vijf strofen. Kortom: geen meensch kwaam er iets te kort in het meesterwerk van den Sik van Baozel en alles waar toe in de puntjes afgewerkt. 't Dikke schrift laag verborgen in den lesseneer, die-t-ie altij sloot as ie nie op z'n kaomer bleef, want aanders ha z'n kostjuffrouw al lang gewete dè den Sik 'nen dichter waar en dan ha-g-et natuurlijk heel de wereld al geweten en daorveur ha den Sik veul schrik! Vijf jaor lang ha-t-ie er aon gewerkt en naa waar ie al maonden lang aon et vijlen en politoeren mee z'n pen en et wier hier en daor zoo glad as 'nen paoling, zóó sloeberde-n-et over oe tong as ge 't laast. En as den Sik 's aovonds op z'n eentje aon et lezen en aon et bijvijlen waar, dan vuulde-n-ie z'n eigen zaolig in et bewustzijn dè-t-ie toch wel 'nen echten dichter waar!

As den Sik nao et werk op et raodhuis z'n vaaste waandeling gemaokt ha, dan trok ie op z'n kaomer z'nen zwarten jas uit, dee 'nen kantoorjas aon en dee z'n schoenen uit en z'n sloffen aon, gong aon taofel zitten en aat 'n boterham. Nao den boterham waar et z'n vaaste gewoonte om nao te zien of z'n kanaoriepietje genoeg zaod en waoter in z'n bekske en z'n fonteintje ha, daornao stopte-n-ie z'n pijp, vatte naor pen en schrift... En dan ontbraak 'm niks meer op de wije wereld, ok geen vrouw al waar ie al dartig jaor oud!

Z'n kostjuffrouw, Truike Beekmans, bijgenaomd "et vierkaant wijfke", omdè ze zoo kort en breed van figuur waar, die ha mar één ding aon d'ren pronten kostganger aaf te keuren en dè waar alleen mar deez: dè den Sik mar nie wo trouwe! 't Vierkaant wijfke waar 'n weduwke, dè wil zeggen: zoo-goed-as! As 't vierkaant wijfke d'ren kostganger allegedurig weer aonmaonde om eindelijk toch 'ns aon trouwen te denken en 'm op et hart drukte mee heel veul woorden (waoronder den Sik mar glimlachte en zuchtte) dè't z'n heilige plicht waar om 'n aander schepsel gelukkig te maoken, dan waar de verdenking uitgesloten, dè ze bij dè "gelukkig schepsel" aon d'r eigen daocht. Nie zoozeer omdè d'ren naom van vierkaant wijfke al duidelijk genog beduidde, dè-t-er nie veul schoons aon waar - en daorbij ha ze nog 'n bultje ook - dè bewees allemaol niks, in tegendeel, mar goed beschouwd en op den keper bekeken waar et weduwke nie persiesekes 'n weduwke, alleen mar zoo-goed-as! D'ren man waar 'n jaor of tien gelejen er van deur gegaon toen ze mekaar 'ns ha'n afgerammeld... mar 't vierkaant wijfke waar bij die worstelpartij toch mar boven gebleven, ziede, en dè kos d'ren man nie verkroppen en hij smeerde-n-em en naa zit ie in Amerika. En 't vierkaant wijfke ha al verschaaiene keeren geprobeerd om 'm dood te verklaore, mar asof de duuvel zelf er mee gemoeid waar: krek op zoo'n tije schreef de rakker 'nen brief, dè-t-ie sterk en gezond waar en goed geld verdiende. Geld sturen? Ho mar! Overkomen en saomen rentenieren, ho mar!

"Ik blijf er mee zitten, meneer den secretaris," zee ze dan, "ik blijf er mee zitten! En mijn ondervendinge zijn zóó, dè ge zud denken dè-d-ik ou et trouwen zu afraoien, en toch zeg ik oe, meneer den secretaris, zuuk 'n vrouw, want die heurt er naa eenmaol bij en 'nen maansmeensch alleen is niks gedaon op den duur! En gij bent 'nen meensch die goed kunt trouwe, en deurom moete gij et dan ok dóén!" "En as ik 't dan es ongelukkig tref?" "Gij treft et nie ongelukkig, meneer den secretaris." "Veur mijn eigen kan ik wel instaon, vrouw Beekmans, mar d'aander helft, ziede, dè kos wel 'ns tegenvalle! 'n Vrouw is mar 'n vrouw." "'n Vrouw?!" en et vierkaant wijfke zette d'r haande op d'r heupen en stond er as 'nen blompot mee twee ooren! "'n Vrouw, meneer den secretaris, in den trouw koom et ongeluk aaltij van den kaant van et mansvolk! Ik weet et ommers genog uit eigen ondervending. Ge moest es wete, hoe mijnen man mij behaandeld hee, ik zal oe daor 'ns 'n veurbeeldje van vertelle." "Nee, nee, doe dè mar nie, vrouw Beekmans, ik geleuf et tóch wel en ge zult et al wel 'ns verteld hebbe!" "Wè vertelde hebbe, meneer den secretaris, heb ik oe dan al 'ns verteld dè m'ne man mijn eenen keer mee de koekpan op m'ne kop hee getimmerd tot er 'n gat in waar - in de pan dan - mar de zuurkool wáár nie aongebraand, dè waar zuiver verbeelding van den vent, hij smaokte héél goed, heb ik oe dè-d-al verteld?"

"Ik geleuf, ik weet et nie zoo persies meer, vrouw Beekmans, mar ik meen, zukke dingen moete liefst mar laote rusten!" "Laote ruste, meneer de secretaris?! Ik laot die dinge aaltij rusten, as katholiek zijnde, en ik wil geen haot en vijandschap hebben en ik gun geniemand iets kaods, ok m'nen eigen man nie en as ie terug wil kome: de deur stao open! Mar as ie zu sterven dan ha-t-ie z'n verdiende loon veur al die slechte behaandeling! Ik zu z'nen dood as 'n weldaod beschouwen, dè zu'k! En ik zeg oe nog eens, meneer de secretaris, vrijgezel blijven is niks veur 'nen gezonden meensch die 'n goei inkomen hee. Veur oew eigen en veur anderen bende verplicht om te trouwen en ge moet er nie te lang mee waochten aanders komt er niks meer van, en ge moet nie zegge, ik weet nie mee wie, want er zijn geen maanden vol, mar láánden vol vrouwvolk!"

"Vrouw Beekmans," zee den Sik en ie streek 'ns over z'n kaoke en aaide veurzichtig mee den top van z'nen vinger over z'n kneveltje, "as ik trouw dan wil ik heel goed weten wè veur vleesch ik in de kuip heb." "Wè veur vleesch?" en vrouw Beekmans zette d'r haande nog 'ns in d'r heupe, "en dè zee 'nen heer mee 'n vaast inkomen en 'n net veurkomen?" Den Sik wier zoo rood as 'nen kalkoenschen haon en ie maokte mee allebaai z'n haande afwerende gebaore. "Asjeblief..." "Asjeblief, meneer de secretaris? 'n Vrouw van mijnen aawer die zooveul hee meegemaokt, maag zooiets gerust zeggen en 't is de waorheid ook! Dus, ik zeg et oe nog eens duidelijk: zuuk 'n vrouw! Kijk er 'ns naor uit, kijk er 'ns naor om en daorveur hoefde nie zoo heel ver te kijke, meneer den secretaris, ge hoeft alleen mar 't raom uit naor buiten te kijken!" Nao dezen lesten troef op taofel te hebben gegooid, trok et vierkaant wijfke de deur uit de trap aaf, terwijl ze mopperde: "Dieën dreugen Pieter moete mee z'n neus erop douwen en dan is het nog de vraog of ie toe zal happe! Die nie aon trouwen moessen denken, die vliegen er op aaf, al dè mansvolk! As ze deuge dan zijn ze zoo taai as vliegen op de stroop! 't Is 'n ellende mee dè as mee schoenzolenleer! Mijnen Beekmans ha'k mee 'nen haandomdraai te pakken mar den dezen is net 'nen kreugel: ge moet 'm douwe! En Mina van hier tegenover moes er zelf ok wè meer aachter zitte, want van eiges vliegt 'n gebraoie kiep nie in oew kwèèk!" En 't vierkaant wijfke gong de straot op de deur in tegenover.

TEGENOVER

De overbuure hebben dikkels meer te beteekenen dan de nevenburen, want de nevenburen kunde ten slotte links en rechts laote ligge, mar oew overbure hedde aaltij recht veur oew ooge, gèren of nie: ge moet er naor kijken, want ge kunt oew oogen naa eenmaol nie in oewen zak steken en oewen hals nie al z'n leven omdraaien. En et spreekwoord zee dan ook: "Zien doe gedenken!" Ge hoeft alleen mar 't raom uit naor buiten te kijken!

Dè leste woord van de kostvrouw bleef den Sik in z'n ooren en z'n gedaachten hangen en zonder verder te denken déé-ie et: hij gong veur et venster staon en keek naor den overkaant. En daor aon dieën overkaant zaag den Sik 'n proper huiske mee 'n klein winkelraom mee aawerwetsche vrouwenmutskes, witte en zwarte! En boven de deur op et bovenlicht stond duidelijk mee witte letters te lezen, en ok zonder bril kos den Sik al de letters een veur een afspellen zoo helder stond et er: Mina Bloemendaal, Modiste. Den Sik laas et halfhard en daocht er over nao hoe vremd en gek de naomen van de meenschen soms toch uitvallen... Bloemendaal - Blom, Blumke. En z'n oogen bekeken et huiske van onderen toe boven en ze keken naor de geraniums boven veur de vensterkes, waoraachter ie al 'ns enkelde keeren 'n vriendelijk rond gezichtje ha zien zitten, mee vroolijke eugskes, en enkelde keeren ha ie et gezichtje vriendelijk naor em zien knikke en hij ha er van gevuurd toe in z'nen nek en ha gedaocht: Anne Bloemendaal hee méér van 'n blom weg dan ikke van 'nen Coene!

Den Sik zaag z'n kostvrouw de straot over steke en bij Mina Bloemendaal binnenwippen. Hij keek ze recht op d'r bultje en op et witte mutske mee de afhangende linte. "Naa wordt den Sik wir over de tonge gehaold", zuchtte den Sik verdrietig, staak dan z'n lange pijp aon, naam z'n schrift en begon weer te vijlen. Vanaovond de beschrijving van den kluizeneer wè bijwerken, en hij laas:

     Neer tot op zijn magere knieën

     Viel de bruine baard, de lange;

     zijn gelaat was vol van rimpels,

     mager waren beide wangen.

     Als twee zware donderwolken

     dreigden boven beide oogen

     twee wenkbrauwen; maar zijn blikken

     waren zacht en opgetogen.

Hier moet ik nog wat aan vijlen, dacht de dichter, de baard is ruim lang, die zulleme 'n bietje moeten beknippen, 'n bietje fatsoeneeren kan heel die figuur geen kwaod!

Intusschen waren ze tegenover in de "Modes" al volop bezig mee plannen smejen om den Sik in 'n bepaold soort kettingen te klinken... "Ik heb et honderd keeren gezeed en ik blijf erbij," en 't vierkaant wijfke trommelde daorbij flink mee de vuist op taofel, "et is enkeld en alleenig mar verlegenighei van den secretaris en aanders kuisch niks, vrouw Bloemendaal! Hij moet er mee z'n neus bovenop gedouwd worren, hij moet er op den kreugel naor toe gerejen worren! Jullie Anneke moet 'm mar 'ns 'n bietje op zien te draaien, gadorie, dan koom et ommers vanzelf in orde! En daorveur moet kaans gegeven worre! Den secretaris is zoo iemand, die er mee z'n neus op moet vallen, aanders ruukt ie et nie! 't Is 'nen netten kerel, mar 't is 'nen dreugen Pieter!" "Det is ie zeker," zee vrouw Bloemendaal mee 'nen zucht, "en deurom zu'k zoo gèère zien, dè ons Anneke mee 'm trouwde; ze kan er aanders gemakkelijk eenen krijgen uit 'nen beteren staand." "Nou-nou!" "Ik bedoel zoo, vrouw Beekmans, ik denk nie aon iets beters, precies omdè mijnheer den secretaris zoo'nen netten en degelijken meensch is. En as gij oewen kostganger hierin 'n stootje kunt geven, dan doede er zeker 'n goei werk mee." "Dè weete gij wel, vrouw Bloemendaal, ik zal er m'n best veur doen en veur jullie Anneke heb ik alles over asof et mijn eigen dochter waar. Mar mijn dunkt: jullie Anneke moes er meer op uit zijn, aanders komt er niks van terechte, 't is 'nen veuls te dreugen Pieter, al is et nog zoo'nen goeien degelijken meensch! As ie mar 'ns goed en wel getrouwd is, dan wordt dè wel aanders!"

Anneke, die in de naoikaomer daorneffen zaat te naoien en alles ha geheurd - en dè waar ok de bedoeling van de twee vrouwen - begos ineens hardop te giechelen en riep: "Ik moet 'm zeker bij z'nen erm vatten en naor den altaar sleepen en zeggen: Ja, ik wil! - Allé, en naa gij!" "Ge moet er mar mee spotten, mee 't heilig huwelijk!" riep et vierkaant wijfke terug. "Ik weet nog nie eens of ik in zoo'nen dreugen Pieterman wel zin heb! Ik weet nog nie eens, of ik wel trouw! 't Bevalt me hier thuis heel goed, vrouw Beekmans!" "Maok mijn mutske mar aaf, dè's beter!" "Ik maok et zoo schoon, ouw mutske, vrouw Beekmans, dè ge er wel mee uit vrijen kunt gaon." "Dè praot mar over vrijen of et niks is, ge kunt wel heuren dè ge nog 'n jong ding bent." "En 'n knap", giechelde Anneke terug. "Zörgt er mar veur, dè ge geenen strop haolt, dè ge nie te oud wordt, meske, hoe aawer ge wordt, hoe laastiger om aon 'nen man te kome, as ge dè mar wit." "Och, et komt vanzelf en aanders moet et mar wegblijve!" "Doe mar nie zoo onverschillig, Anneke! Kijk mar naor mijn: ik heb et klaorgespeuld mee mijn bultje om te vrijen en te trouwen. Gij staot er heel wè beter veur dan ikke vruger, Anneke, mar ge moet er 'n bietje op uit zijn heurre, aanders blijfde euwig zitten en dè waar zund en schaand." "Hierzoo," en Anneke kwaam binnen, "et mutsken is klaor, vrouw Beekmans, ik zal et oe es opzetten, hier! 't Stao oe as 'nen paradijsvogel! Mee zoo'n schoon mutsken kunde nog 'ns oppernuut aon 't vrijen; zeg vrouw Beekmans, is den Sik niks veur jou? Naa ge zoo'n schoon mutsken op hebt, valt oew bultjen heelemaol uit het oog."

"We zullen jullie nog 'ns bij mekaar zien te brengen", zee vrouw Beekmans toen ineens. "Mar nie meer op de koffie," riep Anneke, "zooas 'nen tijd gelejen! Dan zeet ie geen woord of ge moet et over z'n kadasters hebben en over hondenbelasting en mond- en klauwzeer!" "Nee, nie op de koffie, dan zijn er te veul aanderen bij en daorveur is ie te bleu, hij moet oe onder vier oogen samentreffen en dan moete gij 'm mar 'ns flink opvrijen, Anneke, 't lee enkeld en alleenig aon jou! In gezelschap vat zoo'nen dreugen Pieter geen vlam, dè gao beter op 'n waandeling in et bosch, of in 'n bootje. In 'n bootje, wè dunkt oe as we 'ns saomen gongen roeien op een van de vennen daor in Oisterwijk?" "Daor krijgde den secretaris ommers nie toe dè-t-ie mee ons uit gao om te roeien!" "Dan mee den dokter!" "Mee den dokter?" "Jè, mee z'nen vriend den dokter, die komt binnenkort weer eens enkelde daogen naor Baozel, dè weet ik sekuur, want hij hee-g-et geschreven!"

"Oooo, dè's dieën jongen dokter... is dè niks veur ons Anneke?" "Nee, niks, vrouw Bloemendaal, want ten eerste hee-t-ie nog geen praktijk en ten tweede is 't 'nen lochten meneer - ge snapt dè mar nie van die twee! O, 't is 'nen netten meensch, dieën dokter, deuver nie, mar zo'k zeg: 'nen lochte! En dan, vrouw Bloemendaal, 'nen dokter, dáár hoeft jullie Anneke toch zeker nie aon te denken!!!" "Dè weete nie, hoe 't loopt, liefde is blend en ik veen ons Anneke goed genog veur 'nen dokter." "Goed genog, dè kan wel zijn, mar ze krijgt er geenen! Nee, daor hoeft ze nie aon te denken! Mar ik bedoel zoo: kek, we hebbe den dokter noodig om den secretaris 'n douwke in de goeie richting te geven, ziede! Waocht mar, ik krijg dè wel veur mekare, vrouw Bloemendaal, ik zal et wel zoo inklejen, dè-t-er 'n uitstapje van komt, 'n uitstapje naor de vennen! Dieën dokter is er eenen, die van 'n lolletje houdt en er zeker plezier in zal hebben om den secretaris mee aon 'n vrouw te helpen! Hij gao zeker mee, al moet ie 'm meesleuren, dèr, dè zulde 'ns zien!" "Mar as ze mee z'n tweeën meegaon, dan... dan hapt den secretaris toch nie toe, daorveur is ie ommers veuls te bleu!" "As we op pad zijn, dan zulleme die twee wel 'n endjen van mekare brengen!" En 't vierkaant wijfke vuulde d'r eigen sterk in d'r plannen en ze zag d'ren dreugen Pieter al mee Annekes zitten te vrijen in 'n bootjen op de vennen...

Ondertusschen ha den Sik z'n best deurgewerkt aon et heldendicht. Hij ha den kluizeneer wè gefatsoeneerd en naa klonk et veul beschaofder:

     Neer tot op zijn boetegordel

     hing de lange baard, de bruine,

     rimpelrijk was zijn gelaat en

     kaal het hoofd tot op z'n kruine.

     Boven beide zachte oogen

     dreigden, zonder dreigementen,

     twee wenkbrauwen - en zijn trekken

     straalden als in eeuwige Lente.

OP ET VEN

't Is al 'n aaw spreekwoord en as ge 't goed naogaot dan koom et dik-zat uit: "Twee uitersten raoken elkaar aon". Hoe dikkels zijn beveurbeeld man en vrouw twee uitersten, dè ge zud zeggen: hoe komen in Gods naom díé twee toch bij mekare! En toch: vrede in huis! Twee vrienden, hoe dikkels verschillen ze van mekare as dag en naacht! Zoo waar et ook mee den Sik van Baozel en z'nen aawen studiekameraod, dokter van Gool! 't Waar eigenlijk den Sik z'nen eenigen en besten vriend, die alles van 'm gedaon kos krijgen en die 'm alles kos zeggen en die mee 'm kos doen wè-t-ie wo! Die twee kwamen zoo gerekend en genomen alleen mar hierin overeen, dè d'ren patroonsdag op denzelfden daotem viel, negen-en-twintig Juni, Petrus en Paulus.

Dokter Paul van Gool waar van buiten en van binnen krek et tegenovergestelde van den Sik! "Ha, aawen Sik, hoe staoget er nog mee! Nog aaltijd denzelfden dreugen Pieter? Nog aaltij 'n levend wellevendheidsbuukske in zwart linnen baand, kerel?" Zoo kwaam ie diezelfde week nog mee veul lef uit de bus vallen en vloog den dreugen Sik haost om den hals. "Kalm, Paul," zee den Sik en keek aangstig rond, "ge geeft hier op 'n dörp zoo gemakkelijk aonstoot, jongen! Van et veurig jaor hebben ze hier in Baozel nog lang over oe naogebaozeld, Paul, let er dezen keer 'n bietjen op, zeg!" "Fijn, zeg Pieter, laot ze toch lekker baozele, ik zal ze wel voeier geven! Ik lig gèère op de lippe van goei meensche, veural van et vrouwvolk! En ze kunnen toch nergens zoo onschuldig over praoten as over mijn en jou, Pietje Sik." "Zeg Paul, hoe staoget mee oew veuruitzichte, nog aaltij geen vaaste plaots in 't zicht, nog aaltij assistent?" "Beroerd! Er zijn mar te veul gezonde dokters en te weinig zieke meenschen. Ik hè veul zin om et hier in Baozel es te probeeren!" "Hier is al 'nen dokter, Paul, en die zit er goed in!" "Dan is er hier krek eenen te veul! Jè kerel, in et doktersvak zit de mot ook al in! Zeg Pieterman, in mijn portemonnaie zit de mot ok al, kunde gij me niet 'n paor honderd pop leenen, want ik zit zoo eng in de pampierkes, dè'k overal m'n ellebogen aon stoot!" "Natuurlijk, dè kan." 't Waar nie den allereersten keer, dè den dokter geld te leen vroeg aon den Sik en as ze zeggen dè geld leenen de vriendschap ruïneert, dan hadde hier de uitzondering die den regel bevestigt: de vriendschap tusschen den Sik en den dokter lee er niks onder en den Sik stond aaltij klaor om de kèr van den dokter uit et los zaand te trekken al wies ie van te veure dè-t-ie er nie veul meer van terug zou zien.

"Waor gaon we hene? Bende verhuisd? 't Veurig jaor namen we toch 'n aanderen weg! Verhuisd? Toch zeker nie getrouwd?" "Vrouw Beekmans is verhuisd en ik ben mar mee d'r mee getrokken!" "Zoo heurt et ook: man en vrouw moeten saomen verhuizen! Pront gedaon, Pietje, oe trouw, oe gehechtheid aon 't vierkaant wijfke is aondoenlijk! Klampt oe eige aon dè vierkaant wijfke vaast, want dan hedde binnenshuis aaltij vrij uitzicht! In de kunst noemen ze dè kubisme. As ge oot zin hebt om te schilderen dan worde gij ok kubist, dan teekende ok alles in vierkaante blokken, Pieter! Nee, nee, ge hebt er nog nie zoo'n kwaoi keus aon gedaon, aon dè vierkaant wijfke: berg en dal! Ge kunt heel den dag zingen: En al op die berge! Al op die bè-her-ge en al op die bè-her-ge daar woont mijn zoetelief!" Den dokter zong halfhard deur de straot en den Sik keek al angstig naor alle kaanten of er nergeraand meenschen in de straot stonden te giechelen om dieën raren dokter, den vriend van den Sik, mar het viel 'm mee.

Bij et vierkaant wijfke stond de koffie al op taofel toen ze thuiskwamen en 't wijfke zelf ontving den dokter mee 'nen stroom van welsprekende woorden en hartelijkheden en den dokter gaaf ze d'r vet goed terug. Midden onder al de druktes van z'n gesprek mee 't vierkaant wijfke zaag den dokter deur et raom 'n vriendelijk gezicht aon den overkaant deur et venster kijken en ie riep: "Kijk, daor tegenover zitte ze te loere! Ik geleuf gèèren, Sik, dè ge verhuisd bent as ge zoo'n schoon uitzicht hebt!" Den Sik wier zoo rood as 'n geranium, as de geranium waorboven 't gezicht van Anneke naor buiten keek. Den dokter laas den naom boven de deur in et bovenlicht: "Bloemendaal hiet ze?" "Dè klopt!" "'t Is 'n dahlia, nee 'n geranium! Ge hebt 'nen goeien smaok, Pieter!"

't Vierkaant wijfke giechelde van plezier, ze kos al geen betere inleiding gehad hebben veur d'r plannen en ze noodigde den dokter en d'ren kostganger maar direct uit om mee de lui van hiertegenover 'nen middag een uitstapje te doen naar de vennen van Oisterwijk. "De Bloemendaols zullen gèren meegaon, en veur den secretaris is 't ok wel 'ns goed as ie 'n middag nie naor 't stadhuis gao, en veur den dokter is 't 'n schoon verzet, dees daoge!" Den Sik wo al beginne mee alderhaande bezwaoren te maoken, mar hij kreeg er gin kaans toe. "Natuurlijk, natuurlijk! We gaon! We gaon! Vanmiddag al! En as ge nie vrij kunt krijge, Piet, dan schrijf ik daolijk 'n attest, dè oew hart niet in orde is, en daorveur is 'n uitstapje heel goed, mee wè hartelijkhei er bij, zoo ge weet wel! Hoe hiet ze?" "Anneke", riep et vierkaant wijfke. "Anneke Bloemenblad." "Bloemendaal", verbeterde den Sik dreugweg. En den dokter begos te zingen, zoo smeltend en zoo draaierig as ie mar kos: "Mooi Anneke fijn, mooie Anneke klein, wat loop je te zwieren, te zwaa-ha-hajen!" "Dokter, dokter, ge zijt er me eenen, heurre!" "Daor kunde op daanse, saomen daanse, vrouw Beekmans?!" "Nee, nee, geen gekhei hier in huis!" "Dus zeg mar tegen juffrouw Anna Bloemsteel..." "Bloemendaal", verbeterde den Sik. "Kerel, hou je mond of ik spijker 'm dicht, dus vrouw Beekmans, zeg mar dè we saomen naor de vennen gaon roeien, war, en as hier dezen kantoormeensch nie meegao, dan snij ik 'm mee m'n doktersmes tot botterhammen!" Daormee was de zaok beklonke en den Sik ha eenvoudig gelaoten af te waochten hoe dè-d-ammaol af zou loopen!

"Zeg, Pieter," zee den dokter, toen ie z'n eigen den volgenden dag veur den spiegel aon 't kammen waar, "ge denkt toch zeker nie dè me naor de begraofenis gaon. Kerel, we gaon de bosschen in mee twee moeders en mee juffrouw Bloemsteel." "Bloemendaal," verbeterde den Sik, "mar wè bedoelde mee die begraofenis?" "Nou, wilde misschien ok nog 'n hoogen hoed opzetten en zwarte handschoenen aontrekken?" "Ik hou van donker, Paul, dè stao aaltij deftig en netjes!" "Ge lijkt wel krankjorum, kerel. Zwart! 'k Zal oe hersens 'ns onderzuuken, of ze wel normaal zijn!" "Dè zou wel 'ns mee kunnen vallen! Ik kan toch zeker nie in m'n pyama over de straot loopen of in m'nen kantoorjas of in m'n hemdsmouwen!" Den dokter draaide z'n eige om en bekeek den Sik of 't 'n wonderdier was en vroeg: "Hedde gij dan enkeld en alleen mar zwarte kleeren in oew kaast? Kerel, ik begien er van te rillen! Ge bent toch zeker nie van plan om doodsbidder te worren! Naa doede natuurlijk daolijk nog 'nen zwarten stropdaas aon ook? Het zal nie gebeuren, daor zal ik dan 'ns 'n stökske veur steke! Hier: 'nen bonten stropdaas uit mijnen veurraod!" Den Sik kos er niks aon doen: den dokter stropte-n-em 'nen bonten daas aon, terwijl ie riep: "'nen Kunstenaar bende naaw ineens geworren! De kleeren maoken den man, zoo, op die manier kunde tenminste oew doodsbidderskleere 'n bietje opfleure!"

Den Sik keek 'ns in den spiegel en wier zoo rood as 'n klaproos. Hij trok aon den stropdaas om 'm los te krijgen, mar den dokter sprong ertusschen: "Nee-nee, laoten zitten! Hij stao-t-oe goed, et kan nie beter, ik laot mijn kunstwerk nie vernielen, al moet et mijn leven kosse! Nou, zijn we klaor? Dan eropaaf! Paraplu meeneme? Bende gek, laot mar regene, heurre, dè's gezond! Paraplu's zijn goed veur aaw wijve!" Hij stulpte z'n huudje scheef op z'nen kop terwijl den Sik z'n bolhuudje netjes recht op z'nen kalido plaantte. Den dokter waar mee 'n paor spronge den trap aaf en den Sik kwaam stapke veur stapke naor beneje. Baozel waar geen klein bietjen verwonderd toen et den secretaris mee z'nen vriend en die twee vrouwen mee Anneke Bloemendaal erbij in 't helder wit den weg op zagen stappen. Den Sik sjeneerde z'n eigen veural om z'n lochten bonten daas en hij ha den indruk dè Anneke stiekum plezier ha aon dieën gekken daas - allegedurig zaat ie er mee z'n vingers aon te plukken om 'm zoo klein en zoo smal meugelijk te maoken.

"Kom, dokter, gij loopt zeker mee óns op, kom Mina, dan stappen we saomen op - dokter, ik zo ou gèren 'ns wè vraogen over m'n gezondheid." "Veurzichtig, vrouw Beekmans, want ik schrijf hooge rekeningen, heurre, iedere vraog 'nen gulden tenminste", en ie keek wè zjaloers naor Anneke, die neffen den Sik liep as 'n witte duif neffen 'n kraai! "As ik nie belaast en belaoien waar as den ezel van Balaäm, juffrouw Bloemenknop," riep den dokter naor Annekes, "dan zu'k oew tasch wel 'ns over komen neme!" "O, pardon", zee den Sik, rood toe aachter in z'nen nek, en ie naam de tasch van Annekes over. "Zeg Paul, het is niet Bloemenknop, mar Bloemendaal." "O, pardon, juffrouw Bloemendaal", en den dokter giechelde naor Annekes, die over d'r schouwers guitig 'n eugske naor den dokter knipte. Veur de rest van den weg ha ie geen kaans meer om naor Annekes om te zien, want vrouw Beekmans ha'm zooveul te vraogen en te vertellen en bleef zoo veul aachter, dè't ie 'nen zucht liet van verlichting, toen de bus eindelijk aachterop kwaam, die ze naor Oisterwijk zou rijen. In de bus kreeg ie ok al gin kaans om bij Annekes te zitten, mar hij daocht in z'n eigen: aon et ven zulde me nie lijmen, leelijk bocheltje!

Toen ze in de boerenherberg aon et ven 'n taske koffie gedronken ha'n, riep den dokter, toen ze naor et ven stapten: "Piet, naa zulleme 'ns wisselen van gezelschap, 't zwaor werk verdeele! Naa gij de twee dames en ikke de dame alleen!" "Stap mar in, juffrouw Bloemenstruik!" riep den dokter en hield een van de twee bootjes vaast. Terwijl Anneke instapte en den dokter vlug nawipte en tegelijk van den oever afstiet, zonder erop te letten dè vrouw Beekmans al een been in et bootje ha willen zetten, verbeterde den Sik: "Bloemendaal, Paul" en riep vrouw Beekmans: "Oei-oei, m'nen voet is nat, m'nen voet is nat, a'k naaw mar nie verkouwe wor!" "Weete wè, vrouw Beekmans, vraog aon de vrouw van 't café 'n paor kousen te leen en laot de die zoolang dreugen in de keuken - en as ge dan nóg verkouwen wordt, dan zal ik oew gratis behandelen!" En hij greep de roeispaonen en dreef et ven op. Toen vrouw Beekmans mee verwisselde kousen uit het café kwaam, waren die twee in d'r bootje al lang uit het oog verdwenen in een van de veule bochten en kronkels van et ven. "Waor zijn die twee", vroeg ze toen ze naor et ven kwaam stappe. "Die zijn al een eind weg, ik zie ze nie meer!" "Nou, meneer den secretaris, gij bent er me ok eenen om oe de dame zoo mar veur oew neus weg te laoten gappe!" "Den dokter kan beter mee meiskes omgaon dan ikke en ik heb naa toch twee dames!" Hij laachte en daocht: 't is meer dan genog - en om de waorheid te zegge: hij ha ok liever mee Annekes alleen in 'n bootje gezeten dan zoo mee twee aaw druiven!

"Naa mar gaaw eraachteraon dan!" riep et bultje, toen ze mee z'n drieën goed en wel in et bootje zaten. Mar zoo rap gong et nie! Den Sik begos te roeien, mar hij dee et net of ie 'n pen in z'n haanden ha: hij sloeg streepkes over et waoter, mar ze kwamen geen steek van den wal! Eindelijk begos 't bootje 'n bietje te draaie, mar kort erop laag ie mee den aachterkant tegen den wal. "Laot mijn mar 'ns probeere", zee 't vierkaant wijfke. Ze vatte de roeispaone en bij den eersten slag den besten kreeg vrouw Bloemendaal 'nen klets waoter in d'r gezicht, mar er zaat meer kraacht aachter as eerst, ze kwamen van den kaant en raokten in et riet 'n stuk verderop. En toen kossen ze ploeteren en plaasen mee alle maacht, ze kwamen nie meer veuruit of aachteruit. Den herbergier ha-g-et al 'n tijdjen aongezien en kwaam mee 'nen langen haok en trok ze weer naor den oever toe en ze waren alle drie blij om die oplossing en ze dronken 'n köpke koffie om elkaar te troosten over den kwaoien afloop van die roeierij.

En zoo zaten ze te waochten, et vierkaant wijfke zoo giftig as 'n spin, den Sik verlegen mee z'n blijnen in z'n haanden, en vrouw Bloemendaal stiekum blij dè Anneke mee den dokter alleen aon et toeren waar: dè kos wel wè worre! Wie weet! Vrouw Beekmans ha-g-et genog in de gaoten en toen den Sik efkes naor de w.c. moes, zee ze: "Mina, 't loopt mis, 't loopt mis!" 't Duurde wel 'n half uur, eer die twee terugkwamen en ze ha'n allebaai 'n rooi kleur van et... roeie! "Ik kan ok al roeie, moeder!" riep Anneke, en ze straolde tegen de zon omhoog! Vrouw Beekmans wou naor huis op aon, mar de dokter zee: "O, den secretaris zal oe wel naor huis brengen, vrouw Beekmans, wij blijven hier nog wè uitrusten van al die vermoeienisse!" "Nee, dan blijf ik ook nog mar wè, saomen uit, saomen thuis!" En toen ze eindelijk opstapten, liep et bocheltje rats neffen den dokter en Annekes en ze ha zooveul te vraogen dè die twee geen kaans zagen om mee elkaar wè te smoezelen.

'T WORDT GEVAORLIJK!

Toen vrouw Beekmans den mergen daorop den koffie boven braocht, stond d'r muts 'n tikske scheef en dè waar 'n leelijk teeken! Ze zette de kan mee 'nen bons op taofel en den Sik keek er van op en vroeg of er iets gebeurd waar. "Of er iets gebeurd is?! Zoover ik weet nie! Lee den dokter nog in z'nen nist?" "Natuurlijk, die hee den tijd om 'ns lekker uit te slaopen! Die zal wel opstaon as ie z'n eigen in z'n bed verveelt!" "Dè zal laot genog zijn! Hij zal wel muug zijn van al dè geroei! Wanneer gaot ie naor huis?" Den Sik wou persiesekes in z'n botterham bijten toen ze dè vroeg, en hij beet nie, hij bleef mee z'nen mond open zitten en z'nen botterham tusschen z'n taanden en ie vroeg in die houding: "Bende'm naaw al muug, vrouw Beekmans?" "Muug - muug - muug?!" "Ik zou denken, dettie nog enkelde daogen blijft!" "As ie mar nie bij mijn blijft logeeren, want overmorgen krijg ik bezuuk van m'n zuster, 'k heb de lozjeerkaomer dus noodig!" "Dè hadde gij mijn eerder motte zegge, vrouw Beekmans, 't is geen manier van doen om daor naa mee veur den dag te komen!" "Hij kan toch effen goed gaon lozjeeren in den Gouwen Os... mar 't waar beter as ie naor huis gonk."

Uit de lozjeerkaomer daorneffen klonk opeens et laachen van den dokter, want de deur stond op 'n kier en den dokter ha alles geheurd van uit et bed, waorin ie uit alle maacht laag te luilakke. Toen ie uitgelaache waar, riep ie zoo hard ie kos": "Gadorie, vrouw Beekmans, en ge hebt me zoo hartelijk ontvangen! En naa wilde me zoo koud op de steenen zetten! Mot ik in m'n hemd misschien de straot op?! Mar ik gao naturelureluurlijk, vrouw Beekmans. Ik gao natuurlijk naor den Gouwen Os, want ik kan Baozel nog nie verlaoten - m'n hart plekt aon Baozel as mee lijm! En ik mot eerst nog 'ns afwaochten en konstateeren of dè koud voetbad van giesteren misschien tóch nog naodeelige gevolgen zou krijgen, want gratis behandelen is liefdewerk en liefde stao bij mijn aaltij bovenaon!" 't Vierkaant wijfke gong gaa de deur uit en sloeg ze aachter d'ren rug toe mee 'n lawaai dè heel 't huis er van dreunde! "God zegene uwe ingang en uitgang", zuchtte den dokter. "Kerel, gij hebt nie de minste aonleg veur opvoedkunde! As et vierkaant wijfke onder mijn duimen zaat, dan ha'k ze'r binnen één week onder zitte, binnen veertien daogen kwaam ze uit mijn haanden voeier pikke!" Den Sik ha z'n botterhemke deurgeslikt en kleedde z'n eigen aon, want et wier tijd veur z'n stadhuis. Hij zette z'n bolhuudje weer op - hij ha natuurlijk z'nen zwarten stropdaas weer aon - hij keek op z'nen lozzie en zee: "Zie mar dè ge den veurmiddag deurkomt, nao den middag neem ik vrij!"

Den Sik gong en ie liet z'nen vriend den dokter mar over aon den draok. Mar den dokter scheen nie veul schrik te hebben veur dieën draok, want hij zong en floot heel et huis bij mekare, en hij waar nog mar amper uit et bed of ie staak z'nen kop al deur et venster om naor de Modes te loeren. 't Klopte! Het ronde gezichtje aachter de geraniums laachte, trok dan terug de kaomer in. Mar et vierkaant wijfke ha-g-et in de smiezen gehad en kwaam de kaomer binnen. "Mijnheer den dokter, zudde nie 'n bietje veurzichtig willen zijn, want eee..." "Wat eee...?! Mag je hier je kop nie et raom uitsteke om 'n bekende goeien dag te zegge, vrouw Beekmans?" "Mijnheer de dokter, we zijn hier in 'n kleine plaots en alles wordt er gezien en besproken." "Laot ze hier in Baozel allemaol mar gerust zien en bepraoten wè-d-ik hier uitspook!" "Ik zu nie gèren hebben, dè juffrouw Bloemendaal in opspraok kwaam." "Zij mar nie bezörgd veur juffrouw Bloemendaal, vrouw Beekmans, ik weet precies hoe ik m'n eige tegenover dames heb te haawe! Ik heb oew hulp nie gevraogd en oew goeien raod nog minder! Ik ben wijs genog van m'n eigen en ik begrijp van heel et geval meer dan gij denkt, vrouw Beekmans."

't Vierkaant wijfke de deur uit, en recht naor buiten, de straot over naor de Modes. Ze waar van plan om alle verantwoording van zich af te schudden as Anneke gekke dingen uit gong haolen en den dokter den kop op hol wou jaogen mee d'r gezicht veur de ruit. Ze hield nie van omwegen en deurom vroeg ze vlakweg aon Annekes: "Zeg, Anneke, hedde gullie tweeën giesteren in 't bootje mekaar iets beloofd?" Anneke zweeg in alle taolen tegelijk. "Hedde gullie mekare gekust?" Anneke zweeg as 'nen moor, of liever gezeed as 'nen roodhuid, want ze kleurde en vuurde van belang. Vrouw Beekmans zette d'r eigen in de houding, zoo-dè-witte wel: mee de haanden in de heupen, den kop aachterover en de oogen half dicht: "Eigenlijk is 't gek dè'k m'n eigen om jullie zoo dik maok, mar 'k hè meelije mee oew jonge jaore! Ik ha den secretaris al zoo goed op pad, ik ha'm al bekaantekes op et lijmtekske zitten en naa gaode gij et spul bederven! Ik verzeker oe dè ik den secretaris aon 't vrijen krijg!" "Dan vrijt 'm zelf mar op, ik mot 'm nie!" "Anneke, gij zijt oew verstaand kwijt geraokt! In alle geval motte me naa duidelijk wete, of et ou te doen is om den secretaris, dieën degelijken meensch mee z n goei salaris of om dieën dokter zonder praktijk, dieën wendbuil!" "Natuurlijk, wie nie zoo dreug is as oewen secretaris die is vanzelf 'nen wendbuil" en Anneke gong de deur uit, gong in de keuken zitten.

't Vierkaant wijfke keek ze nao en schudde d'ren kop. Toen zaag ze moeder Bloemendaal aon en vroeg: "Nou, Mina, wè zegde gij ervan?" "Och, laot ze mar mee rust, laot ze zelf mar begaon." 't Vierkaant wijfke schudde mee d'ren kop. "Mina, gij bent ok al nie wijs. Ik zie-g-et ongeluk al in de verte aonkomen! Mee den secretaris is et uit - dè is duidelijk - want die mot in de smiezen hebben, dè Anneke den dokter liever zie! Dus we zullen toch den dokter moeten zien te lijmen! En dan zit er niks aanders op as 'm nog 'nen tijd in huis te haawen, in Gods naom dan mar! Afijn, ik zal et zaakje wel in haande nemen, wè'k doen kan, dè d'oek, daor kunde staot op maoken. Den dokter hee-g-et aanders aon mijn nie verdiend!"

Den dokter waar erg erg verwonderd - en dè staak ie nie onder stoelen of baanke - toen et vierkaant wijfke 'm zee, dè d'r zuster tóch nie kwaam en dè-t-ie gerust kos blijve as ie nog wou... "Dè's gaaw veraanderd, vrouw Beekmans." "En ge krijgt de groeten van dè-weete-wel." Den dokter keek ze aon mee den mond open. "Van Anneke Bloemendaal en van moeders ook. Ge kost veur den middag gerust es efkes gaon buurten hiertegenover. In alle geval: ge weet naa dè ge gerust nog kunt blijven lozjeeren hier!" Den dokter gong over et geval 'ns nao zitten denken! Hij ha et plan gehad om tegen den middag 'n bietje te gaon buurten bij Bloemendaal, mar nao dezen ommekeer bij vrouw Beekmans, durfde-n-ie et nie meer te riskeeren! As dames komplotte begiene te smeeje, dan is et: oppaase. menneke! En 'n komplot was er gesmeje, dè waar zoo duidelijk as 'n klontje! Ze wilden 'm vangen! En wè had ie dan gedaon? Hij ha 'n paor zuute woordjes gezeed en zoo iets gedaon, wè misschien wel kusse genoemd kos worre as 't er op aon kwaam! En Anneke is ok 'n heel aorig meiske, mar hij kos as dokter toch slecht de dochter van 'n mutskesvrouwke trouwen, al waren et nóg zoo'n pronte lui. Hij zaat in z'n eigen allemaol te piekeren en te mopperen: "Foei, wè'n gat van 'n dörp! As ge hoest dan komen er duuzend echo's van alle kaanten terug - as ge naor 'n meiske kijkt, dan bende al verloofd! Den Sik zeg ik er niks van! Den bloed, die hier in al z'n onschuld in de klauwen van zulk vrouwvolk ligt."

Mar 's middags, tegen et middageten, gongen ze 'n bitterke drinken in den Gouwen Os en... den Sik begos er over: "Moet ik oe feliciteeren, Paul?" Den dokter liet z'n glaoske haost valle. "Wè mankeerde? Feliciteere? Heb ik de honderdduuzend uit de loterij getrokke?" Den Sik ha plezier en wreef in z'n maogere hendjes. "Is et dan nie waor? Vrouw Beekmans hee me percies in de keuken in et veurbijgaon toegesmoezeld, dè ge van plan waart om de kennismaoking mee Anneke Bloemendaal vaast te legge!" Den dokter trok wuust z'nen lozzie uit z'nen vestzak en vroeg: "Hoe laot gao de bus! 't Lijkt hier wel 'n muizenval!" "Drink eerst nog mar 'ns uit om van de schrik te bekome!" En nao wè mopperen en drinken kreeg ie toch weer z'nen aawen goeien zin terug: "Goed beschouwd is zoo'n dörp toch nog 'n interessaant ding: ge kunt er heel makkelijk aon 'n vrouw komen! Hoe hedde gij 't in 's hemelsnaom klaor gekregen om tot nog toe ongetrouwd te blijven?! As ge nie zoo'nen dreugen Pieter waart, dan zaate al lang vaast! Daank den hemel veur oew uitgedreugd hartje, Piet!"

Hij dronk nog 'n slok en sloeg verder deur: "Naa gao'k precies níé weg! Naa wil ik 'ns meemaoken, hoe et vrouwvolk angelt en kuurt om me te lijmen! Ik wil 'ns afloere, hoe ze d'r netten uitgooien! Mar 't zal ze nie lukken om zoo'nen snoek as ik ben te vangen, of d'r netten zullen leelijk scheuren en ik schiet deur 'n scheur weer de wije zee in!" "Ik ben er zeker van, dè Anneke Bloemendaal van heel die zaak niks afweet! En vrouw Beekmans is wè los in d'ren mond, ze hee misschient alleen mar wille zeggen, dè ge er 'n eugske op hebt?" "Ik geleuf nie aon engeltjes. Anneke weet er meer van. Anneke wil me aon den haok slaon en de rest wil meehelpen. En 't vierkaant wijfke ha eerst aandere plannen en is ineens omgekiept, zóó zit 't spul in mekare, wè-d-ik jou brom!" Ze wieren 't nie eens, en tenslotte wedden ze om 'n flesch champagne veur of tegen Annekes onschuld in kwestie van den dokter te willen trouwen of nie te wille! "Het beste waar: as ik er eens henen gong, mar dè riskeer ik nie! Ik zal me liever op een afstandje haawen!" Ondertusschen zaat et vierkaant wijfke nie stil; ze zaat in de huiskaomer en ze schreef en schreef...

TWEE BRIEVEN

Nao den middag zu'n den Sik en den dokter saomen opstappen naor Langendijk, et naoburige dörp; den Sik zee 't vierkaant wijfke dè ze gin aovondeten klaor hoefde te maoken, want ze wo'n in Langendijk soupeeren in den Gouwen Engel. Toen ze op pad waren, zuchtte den dokter: "Gelukkig dezen keer dan zónder Anneke." "'t Moes verkeerd uitloopen; ik had er al angst veur, toen vrouw Beekmans erover begos en gij bent natuurlijk daolijk vuur en vlam veur zooiets, mar in zoo'n dörp valt zooiets daolijk op - ik haaw daor nie van." "As ge 't mijn vraogt, dan is Baozel 'n afschuwelijk nist, Sikkie! As ge 'nen keer geenen zwarten stropdaas aondoet, dan valde al op, as ge eenen keer mee 'n wildvremd meske in 'n boot roeit, dan valde op, nee dan bende al verloofd en gebraojen veur heel oew verder leven."

Ze waren nog mar enkelde honderden meters van huis, toen den Sik stilstond: hij ha iets vergeten. Efkes terugstappen! En toen ie z'n kaomer binnenkwaam, laag er 'nen brief op taofel, hij keek naor et adres en gaaf 'm aon den dokter. "Veur mijn? Ochod - ochod - ochod - ochod, daor hedde 't gaonde!" Hij scheurde-n-em open en keek naor et onderschrift. "Snotdezeme! Van Annekes! Pieter, 'n glas waoter, ik val flauw!" "Doe nie zoo gek en roep nie zoo hard, Paul! Lees wè't er in sta." "Ik lees 'm veur! Ik lees 'm veur, want ik zweer oew bij hel en hemel dè'k gin geheimen heb! Dus, daor gaot ie:

Lieve Paul. (Lieve sintjuttemis, 't begient al goed, as et zoo deurgao, dan wor et nog boeiend!)

Den heelen morgen heb ik u met groot verlangen verwacht en ik had stellig verwacht, dat ge zoudt komen om eens verder te praten en ook eens met moeder te praten. (Potjeverdikkie, de lijm is sterk.) Ge kunt me vast en zeker gelooven, dat ik je van ganscher harte liefheb en ten volle bereid ben je leven te veraangenamen. (Ik hou aanders nie van suikergoed!) Wij zullen gelukkig zijn met elkaar en mijn moeder zal er zeker niets op tegen hebben. Kom toch eens praten, ze meent het zoo goed met ons. (Jè zeker, veuls te goed!) Gij denkt misschien, dat het een beletsel is, dat ge nog geen vaste standplaats hebt, maar dat geeft immers niets, beste Paul, dat komt immers vanzelf en we hebben nog tijd genoeg en kunnen nog wachten. ('t Valt me mee, ik daocht dè ze meer haost zou maken!) Geld heb ik ook, ik heb een aardig spaarduitje; alles kan dus in orde komen, als ik maar weet, hoe het met ons staat. U kunt er ook gerust met den secretaris over spreken, die uw vriend is en een degelijk man. (Zeg Piet, neemde gij Annekes, jongen! - "Dank je beleefd," zee den Sik, "verder mee den tekst!") Ge kunt ook gerust met vrouw Beekmans erover praten, dat is een nette vrouw en een vriendin van moeder! Ge hoeft dus niet bang te zijn, niemand is er op tegen, maar ik zou graag bescheid weten. Ik verwacht u deze namiddag en zend u veel groeten en veel kusjes vooruit. (Kijk 'ns hoe gul dè ding is! Ik kan ze missen, Anneke, ik kan ze missen!)

Uw Anneke.

Den Sik trok 'n bedenkelijk gezicht. "Ge moet giesteren toch wel 'n bietje onveurzichtig zijn geweest, Paul, neem me nie kwaolik!" "Onveurzichtig? Dè ben ik noot, noot van z'n leeve! Noemde gij 't onveurzichtig as ge zoo 'ns 'ne keer wè flauw doet mee 'n meiske! Ik heb ze heelemaal nie opgedraaid en opgevreje!" "Dè paast ok hillemaol nie!" "Nee, witte wè paast? 'nen Dreugen kerel zijn net as gij en dan loopte in deez' gat van 'n dörp toch nog erin, let mar 'ns op!" "Nee-mar eerlijk: Ge hebt giesteren toch wel iets te veul beloofd, Paul, et meiske is ervan overtuigd, dè ge et meent." "Geen kwestie van, niks as wè flauwe kul gemaokt, aanders kuisch niks, Pietje! Kunde begrijpen, dè-d-ik mijn eigen vast gao plekken op eenen onneuzelen naomiddag, aon 'n mutsennaoisterke, kunde begrijpen. Waor haolt ze 't vandaon om zoo'nen brief te schrijven alleen omdè 'k ze wè vriendelijk heb aongekeken! 'k Heb ze nog nie eens 'n kusje gegeven!" "Dè kunde aaltij nog doen!" "Daankoe vriendelijk, de aorigheid is er heelemaol aaf! As ze d'r eigen zoo op gaon dringen dan is et nie schoon meer!" en hij slingerde den brief op taofel! "Ik zal 'm mar opsluiten, aanders leest vrouw Beekmans 'm nog." En den Sik sloot 'm in z'nen lessenaar op. "Kom dan gaon me, we kunnen onderweege nog verder boomen over 't raodseltje van dieën brief!" 't Vierkaant wijfke ha aon de deur staon luisteren, en waar as den bliksem de keuken in. "Zeg, Pieter, as ge naa daolijk buiten komt, nie naor de Modes kijken, want dan is oewen goeien naom veur eens en veurgoed verdwenen."

De twee vrienden bespraken onderweg het geval en den dokter kos den Sik tenslotte toch duidelijk maoken dè-t-ie geen enkele verplichting tegenover Annekes ha! En ook dè Anneke absoluut geen vrouw veur hum waar en dè-t-ie nog nie in staot waar om 'n vrouw den kost te geven. Goed eten en drinken geeft 'nen meensch aaltij opnuuw weer goeien moed en toen de twee heeren, nao den middag, weer naor Baozel terugkeerden, waar 't spookbeeld van 's mergens, Anneke Bloemendaal, in allebaai d'r gedaachten opgetrokken as 'ne nevel op 'nen zomermerge.

Den Sik, die niks gewend waar, ha 'n paor glaozen goei bier op en dè was 'm in z'ne kop gestege en ie waar bekaantekes effen lollig as den dokter, die deur 'n paor glaozen bier niks lolliger wier. De twee liepen te zingen over den weg... totdè ze bij de eerste huizen van Baozel kwamen. Den Sik wier weer ineens den aawe, zette z'nen hoed rechter, trok z'nen stropdaas wè geef, want die zaat 'n titske scheef, en zee: "Veurzichtig Paul, naa geen lawaai meer maoke - wè moeten ze wel van me denken.'' Den dokter wou er recht tegenin gaon, mar hij bedaocht z'n eigen bijtijds en hield z'n eigen wè koest om den Sik nie in opspraok te brengen in deez' onmeugelijk gat Baozel, en toen ze thuis aonkwamen, laag er tot z'n schrik weer 'nen brief op taofel. "Wel gadvergimme," riep den dokter, "weer 'nen brief van Annekes! Ik zie-g-et aon d'r klauwen! Piet, lees 'm 'ns veur, aanders val ik nog flauw onder al die hartelijkhedes." Den Sik dee eerst z'n pennemes open om den brief los te snijden, want ook in de grootste opwinding bleef ie as 'n blok van regelmaot. Hij snee den envelop open en begos te lezen, terwijl den dokter er deurhene riep...

Geliefde... (Dè's geloge!)

Tevergeefs heb ik u weer de heele middag verwacht om ons geval te kunnen bespreken en regelen. Mijn moeder, aan wie ik nu alles verteld heb, maakt zich zeer bezorgd. ('t Is hartroerend, om van te smilten. Vondel zou zegge: zoo treurt nu Aemstels vrouw - en smilt als sneeuw, van rouw - tot water en tot tranen.) Ik heb moeder al gezegd: ik zie er den dokter nie voor aan, dat hij mij zal laten zitten, en dat heeft haar gekalmeerd. Lieve Paul, zou ik mij in u vergissen? Kunt gij 'n hart breken, dat zich geheel en al aan u vastklampt? ('ne Klamper is 'ne roofvogel! En zoo'n hartenbreker is 'nen beul!) Ik heb mijn hart geheel aan u overgegeven. (Piet, hou op, of ik moet nog overgeven!) Ik blijf de hoop koesteren... (Koester mar, liefje!) dat gij enkel uit bescheidenheid nog niet zijt gekomen (Die ondeugd heb ik nie!) omdat ge het ware woord nog niet gevonden had! (Aanders geen gebrek aon woorden, heurre!) Nu echter is het hoog tijd. (Hochzeit, zeggen de moffen, dè beteekent bruiloft!) Morgen voormiddag verwacht ik u beslist, anders kom ik met moeder naar u toe om de zaak te regelen. Och, Paul, wat waren 't toch onvergetelijke oogenblikken in het bootje op het blauwe ven, toen wij zoo alleen waren en onze harten elkander vonden en voelden, dat ze voor elkaar geschapen zijn. Kom dus zeker en alles komt voor mekaar.

Hartelijk gegroet en gekust (Dè's al twee keer op papier en nog nie éénen keer echt! Dè's nie eerlijk!) wel duizendmaal. (Hou op, hou op! 't Is te veul!)

Uw trouw Anneke.

Den dokter zuchtte komiek heel diep en de Sik vaawde den brief toe, staak 'm netjes in den envelop, en lee 'm in z'nen lesseneer om 'm nie in haanden te laoten vallen van 't vierkaant wijfke. "Nou," zee den Sik, "vuulde nog gin verplichting tegenover Annekes?" "Ze is staopelbesjokke! Ze is manziek! Hysterisch, christelijk-históóóóórisch!" "Mar me dunkt toch, dè ge 't meiske ongelukkig maokt, als ge er nie op in gaot." "En ikke dan? Moet ik m'n eigen ongelukkig maoken, omdè zij 't aanders d'r eige doe? Maokte gij ze dan gelukkig. 'k Gao mergenvruug mee d'eerste bus uit deez' gat weg, heurre!" 't Vierkaant wijfke ha alles afgeluisterd en wies genog, ze trok d'r eige weer in d'r keuke terug. Ze vatte pepier en inkt en ze zette zich aon 't schrijven.

Bij de Modes waar ok nog licht aon in den laoten aovond; moeder en dochter zaten wè haandwerk te doen. "Anneke, vrouw Beekmans is strak nog hier geweest en ze schijnt veul hoop te hebben, dè't nog zal lukke." "Vrouw Beekmans moes er d'r neus nie tusschensteke, dè waar veul beter moeder, ze brengt ons nog in moeilijkhedes!" Vrouw Bloemendaal zweeg efkes, want ze ha respect veur d'r vief meske. Dan zee ze nog: "Vrouw Beekmans docht, dè den secretaris nog meer veur oe vuult dan den dokter." "Och, moeder, praot daor mar nie mir over, 't hangt me de keel uit! Wè heb ik toch mee den secretaris uit te staon? Ik vuul niks veur em! Ik trouw nie mee 'n salaris, mar mee 'ne meensch, die mijn aonstao!" "Dè vind ik ook! Den secretaris komt van z'n leeve nie aon 'n vrouw! Dan is den dokter toch 'nen aanderen kerel, daor zit leeve genog in! 't Is alleen mar zund, dè-t-ie nie 's aon komt loopen. Ik ha'm toch wel 'ns verwaocht deez' daogen, nao dè uitstapje naor Oisterwijk!" Anneke daocht van 't zelfde, mar daor wo ze niks van laote merken en deurom zee ze, onneuzel: "Weurom zou ie hier moete kome?! Ik zie nie in dè-t-ie daor 'n rejen veur hee! Veur mijn hoeft ie nie te kome!" "Ik daocht aanders, dè-t-ie ou wel aonstond, Anneke!" "Ik gao te bed, 'k ben muug."

DEN DARDEN BRIEF

Toen den dokter den volgenden mergen z'nen kop uit et venster staak om te zien, wè veur weer 't was, staak Anneke - toevallig - aon den overkaant d'r gezicht ook naor buiten over de rooie geraniums hene. Allebaai trokken ze d'r koppen effen vlug weer terug, asof ze d'ren slörf verbraand ha'n! "Ze ligt op de loer as 'n kat op de muis, as 'n spin in d'r net, gadorie! Pieterman, ik gao er vandeur, op de vlucht veur 't gevaorlijk ondier! Hoe haawde gij 't hier uit! Hoe haawde't uit in deez' gevaorlijk nist! Gelukkig, dè ge van dreug hout zijt gesnejen, Pieterman!" "Ge oordeelt wel wè hard over Annekes", zee den secretaris. Hij ha echt meelije mee Annekes en hij waar et nie eens mee et onverschillig gedrag van Paul. Den dokter keek 'm aon en zee resoluut: "Gij hangt man, gij vuult veur Annekes? Ik merk et duidelijk!" "Heelemaol nie", beweerde den Sik en hij kreeg 'nen kop as 'nen lampion. "Ge hebt er toch meelije mee!" "Dè heb ik ook." "Ziede wel! Dè's 't eerste! Meelije is den eersten stap naor de liefde, Pietje." "Nonsens!"

Den dokter vertrok mee d'eerste bus en 't vierkaant wijfke gaaf 'm 'n groot kruis van aachteren mee: mee hum is niks te beginne! En ze liep efkes naor de overbuure om et te gaon vertelle: "Goddaank, hij is vort, heurre!" "Wie?" "Den dokter!" "En zonder ons goeien dag te komen zeggen? Anneke heurde 't? Hij is al weg!" "'t Is goed, moeder", mar ze zaag wè witjes en ze ha moeite om 'n traontje tegen te haawe. Vrouw Beekmans bekeek ze scherp en zee: "Goddaank, goddaank, dè-t-ie 'm gesmeerd is! Hè'k oe nie gezeed, dè-t-ie mar 'nen wendbuil is?! Naa zulleme den secretaris is gaon bewerke!" "Trouw er zelf mar mee, vrouw Beekmans, ik bedaank er veur, heurre." En Anneke gong de keuken in. Vrouw Beekmans keek ze nao en schudde mee d'r mutske. "Ziedewel, vrouw Bloemendaal, ze hee-g-et al veuls te veul stiekum op den dokter gehad en daor bende gij ok mee schuld aon! Mar afijn, daor gao geen meensch van dood, goddaank; gaaw 'nen aanderen er aon lijmen, dè-d-is nog de beste middecijn!" "Dè lukt tóch nie", zuchtte Annekes moeder, mar 't vierkaant wijfke knipte 'n heel slim eugske en knikte van jaowel en zee: "We hebben et ommers ammaol meegemaokt: is 't den eene nie dan is 't den aandere... as-t-ie mar 'n broek aon hee! Zoo is 't naa eenmaol geschaopen mee ons, is 't nie zoo?" Vrouw Bloemendaal wo er tegenin gaon, want veur heur was den eene en den aandere bij lange nao nog nie hetzelfde, mar 't vierkaant wijfke stond op en zee: "Laot mijn mar 'ns betije, Mina! Ik hè meelije mee 't meiske! Ik lap die twee aon mekare, moete mar 'ns kijken!"

Toen den Sik 's middags naor huis kwaam, laag er 'nen brief op taofel; eerst docht ie dè die wel weer veur den dokter bedoeld zou zijn, mar toen ie et adres laas, zaag ie dè-t-ie veur hum waar. Hij bibberde 'n bietje en bekaantekes ha ie 'm mee z'n vingers opengefriemeld, mar hij bedaocht z'n eige bijtijds, vatte z'n meske en snee den brief veurzichtig open en laas:

Geachte heer Secretaris,

Naar ik verneem is uw vriend reeds vertrokken. Hij heeft zijn woord gebroken, en dat heeft mij diep bedroefd. Ik had niet gedacht dat de wereld zoo valsch is en bij al mijn verdriet kan ik mij zelf nog gelukwenschen, dat ik zijn waren aard heb leeren kennen voor dat het te laat was. Ik kan hem niet meer liefhebben nu hij eenmaal zijn woord heeft gebroken. Ik wil er u geen verwijt van maken, want u kon niet vermoeden, dat uw vriend mij zóó zou behandelen! Voor u heb ik werkelijk hoogachting. Maar denk u eens in mijn toestand in, nu ik zoo bedrogen ben, vooral daar er menschen zijn, die het al bemerkt hebben. Misschien is hiermee mijn levensgeluk vernietigd of het moet zijn, dat u mij een goed middel of goede raad kunt bezorgen. Wilt u er eens met vrouw Beekmans over spreken, die wij immers hierin gerust kunnen vertrouwen? Als u er liever met moeder over spreekt, dat is ook goed.

Ik teeken met ware hoogachting,

Uw Anneke Bloemendaal.

Den Sik lee den brief mee bibberende vingers in z'nen lesseneer en... stapte naor den Gouwen Os om er 'n pötje bier te gaon drinken. Hij vuulde dè'm dè zou kalmeeren. Den herbergier vroeg mee belangstelling of den dokter al vertrokken waar. "Ik daocht zoo, dè-t-ie nog wel wè zou blijve, 't beviel em hier goed, geleuf ik." "Hoezoo dan?" "Hij ha al goei kennis gekregen in korten tijd, is 't nie?" "Hè??" "Och, dè daocht ik zoo mar!" Hij tapte 't bierglas vol en zette-n-et veur den Sik: "Aste! 't Is van 'n versch vat, dus gezond nat! Goei weer geworren, hè?" Den Sik keek naor z'n glas en zaag alleen mar Annekes gezicht: daor hadde dan 't gerammel al in de glaoze! Anneke waar al in opspraok gekomen in Baozel, ocherm! God weet, wè-t-er allemaol al veur praotjes rondgaon in 't praotgat Baozel! Hij ha echt meelije mee 't meiske en hij vuulde z'n eige ook wel 'n bietje schuldig...

Nao 't middageten maokte-n-ie 'n lange waandeling alleen deur 't veld en waar in diepe gedaachten verzonken! Jè, 't waren zwaore en diepe gedaachten, want hij daocht erover nao, of ie 't kos riskeeren om Anneke tot vrouw te nemen, dan waar 't meiske vrij van praotjes, ziede! Veur z'n eige, jao, hij ha wel schrik van 't trouwe, dè wel, want ge wit noot, hoe zoo'n frammes d'r eigen nao d'ren trouw ontwikkelt, van alles kan d'r uit groeien! Hij ha-g-et al zoo dikkels geheurd, dè 't zachtste lammeke nao den trouw in 'nen draok kan veraandere! Mar van Annekes kos ie zoo iets toch nie verwaochte. Hij kos 't z'n eige nie veurstelle en ze zaag er om den doojen dood nie zoo slecht uit: et is 'n pront, net meiske, Anneke, dè is 't! En hij zaag ze in z'n gedaachten in dè wit kleed, zooas toen in Oisterwijk, en hij vuulde z'n hart al harder en harder kloppen, wè zou dè zijn!? Zou-ie te vlug hebben geloopen? Aanders ha't ie toch noot laast van hartkloppinge! Hij bleef efkes staon en aosemde diep. 'nen Koekoek floot uit de verte en hij daocht bij z'n eige: dè beteekent geluk, zeggen d'aaw meenschen. Hij moes et mar 'ns probeere om Annekes te vraogen... Mar as ze nie wou? Z'n hart werkte as 'n pompmachien en naa stond ie nog wel stil in 't veld, et laag dus nie aon 't loope, 't kwaam van Annekes. Mar as ze nie wou? En dieën brief dan? Nee, as ie ze vroeg, dan waar et natuurlijk daolijk in orde. Want weurom zou ze hum nie neme, as ie ze vroeg? Gezond, goeie naom, goei salaris. Geen twijfel! Hij moes et mar doen, hij moes den grooten stap mar waoge, 't moes toch mar gebeure!

Hij vatte z'nen zakdoek en spraaide-n-em uit in 't mos en gong erop zitten; hij naam z'n notitiebuukske en z'n potlood en daocht over 'n gedicht nao dè over Annekes in z'n gemoed schoot en er naor woorden zocht. Mar ineens schoot er weer zoo'n vervelende gedaachte deur z'nen kop: is et eigenlijk nie 'n bietje opdringerig van Annekes om hum zoo'nen brief te schrijven?? Om d'r eigen zoo'n bietje aon te biejen? Is dè wel 'nen echten vrouwelijken trek?! Mar och kom, den brief is natuurlijk geschreven in de opwinding om het vertrek van den dokter zonder afscheid te gaon nemen. Misschien hee ze naa al spijt erover, dè ze dieën brief gestuurd hee! Misschien waar ze werkelijk bang geweest, dè hij, den secretaris, ha gemeend, dè ze werkelijk verliefd waar geweest op den dokter! Ze wou hum alleen mar erop wijzen, dè ze 'nen afkeer ha van zoo'nen wispelturigen meensch as den dokter is! Jè, zoo zal et zijn, Anneke is 'n trouwe ziel!

En ie lee z'n notitiebuukske op z'nen rechterknie en ie schreef:

     Aan Anneke.

     Lief Anneke, ik denk aan jou,

     Gij wilt niet uit mijn hoofd,

     Uw oogen hebben mijn hart geroofd.

     Toe, Anneke, wordt mijn vrouw!

     Als ik jou zie, dan klopt mijn hart,

     Dan beeft mijn heele lijf,

     O, Anneke, toe dan, wordt mijn w...!

Nee, het woord "wijf" is toch wel wè hard in deez' milieu, mar afijn, dè gedicht werk ik nog wel aaf. Naa nog d'aander idee op den naom:

     Bloemendaal, o dal vol bloemen,

     Zal ik je roos of lelie noemen?

     Lieve lelie van de dalen,

     Waar 't de roosjes niet bij halen,

     Lelie in uw blank gewaad,

     Stoor u aan geen valsch gepraat...

Den Sik moest zoo naaw en dan 't zweet van z'n gezicht veegen mee z'nen zakdoek, want dichten is zwaor werk, veural van die minneliederen dichten, waorbij 't hart nie zoo zuutjes klopt. Hij staak z'n notitiebuukske veurzichtig in z'nen zak en vuulde z'n eigen tevrejen over d'eerste proef; nao iedere stroof die-t-ie oot gedicht ha, ha ie 'n gevuul gehad as 'n kiep, die 'n aai kwijt geworren waar - 'n zaolig gevuul om er van aon 't kaokele te slaon...

Langzaam stapte-n-ie naor huis toe en daocht er over nao, wè-t-ie Annekes zou zeggen as ie er merrege henen gong. Naa-t-ie 't eerste gedicht op d'r geschreven ha, vuulde-n-ie z'n eige dubbel en dwars verliefd en hij waar verwonderd, dè dè nie eerder waar gebeurd, dè dè naa zoo ineens moes kome! Vremd is 't mee de liefde: zoo'n Anneke woonde naaw al 'n jaor lang recht tegenover 'm, alle daogen zaag ie ze, en dèr, ineens is er de liefde! 't Is gek! 't Is vremd! As ze verloofd waren, dan zou ie ze z'n groot gedicht veurlezen, dan zou zij den irste zijn, die-t-er iets van te heuren kreeg! De koekoek riep weer vanuit de verte en den Sik vuulde z'n eige gelukkig in 't veuruitzicht van de verloving en den trouw en 'nen zuuten geur woei 'm van over den rog in z'n neus.

NEE!!

Toen den Sik den volgenden mergen opstond, waar z'n eerste gedaachte aon Annekes, en die gedaachte zette z'n hart in mergenrood. Onder et kammen van z'n haoren en et borstelen van z'n kneveltje bromde-n-ie z'n gedichtje: "Lief Anneke, ik denk aan jou, Gij wilt niet uit mijn hoofd..." en hij trok z'nen zwarten jas aon en as ie 'nen bonten stropdaas ha gehad, dan ha-t-ie em zeker dieën mergen aon gedaon, zoo opgemonterd waar ie deur et veuruitzicht van de verloving mee Annekes. "Lieve lelie van de dalen, Waar 't de roosjes niet bij halen", mompelde-n-ie toen ie de slaopkaomer uitkwaam en de huiskaomer instapte, waor 't vierkaant wijfke z'n ontbijt aon 't klaorzetten waar. En 't vierkaant wijfke vroeg: "Zeede-iets, mijnheer Coen?" "Ikke? Niks!" mar hij wier rood toe in z'nen nek. "Mee Anneke Bloemendaal is et tegesworrig nie in orde", zee ze ineens en ze keek den Sik daorbij aon, asof ie ze vergiftigd ha. "Wè? Mee Annekes? Is ze ziek?" en hij liet den deksel van den koffiepot op z'n köpke vallen en er braak 'n huukske uit dè köpke. En vrouw Beekmans, die aanders zoo kos moppere over zukke ongelukken, zee er dezen keer geen steek van, mar zuchtte heel diep, zoo, dè d'r bultje tot aon de hoogte van d'r ooren kwaam. "Jè, jè, 't is wè as zoo'n errem schaop zoo iets deur moet maoken!" "Hoe-zoo-dan?", vroeg-ie, mar 't vierkaant wijfke gong er nie dieper op in, keek d'ren kostganger alleen mar aon mee oogen, die wo'n zegge: hedde gij soms 'n hart in oew lijf as 'nen haai? En ze gong de keuken in, mee nóg 'ns 'n diepen zucht...

't Mergenrood waar ineens verdwenen uit den Sik z'n hart en er hong 'n dikke wolk aon den ender! Anneke ziek! Zu't erg zijn? As ie ze naa toch 'ns moes verlieze, veur ie ze gevonden ha?! Zu ie nie op staonden voet 'ns aonwippen om mee d'r te praote? Mar dè gonk toch nie goed, zoo 's mergens in de vruugte! Hij riep vrouw Beekmans. "Zeg, vrouw Beekmans," - hij wier verlegen en speulde zenuwachtig mee z'n köpke, dè goddaank leeg waar - "ehum! ehum!" en ie schrapte z'n keel, "vrouw Beekmans, als ge toch 'ns.... kèk, ik zu gèèren eh... ge moes me 'ns helpen, eh...", hij kos nie op dreef kome. "Gèère, gèère," knikte et vierkaant wijfke heel vriendelijk, "as ik mar weet, wè ge bedoelt." "Jè, kèk, 't zit zoo: ik moes eigenlijk 'ns mee Anneke van hier tegenover gesproken gehad hebbe, ziede, ik bedoel na nie subiet, zoo'n haost hee-g-et nie, ik moes ze 'ns spreke over 'n zaokelijke kwestie! Wilde gij nie 'ns efkes vraogen wanneer..." "Natuurlijk! Direct! 'k Zee over 'n minuutje weer terug."

As 'nen wervelwind vloog et vierkaant wijfke de straot over, bij Bloemendaal de deur in en ze viel er rats mee de deur in huis. De klok sloeg negen uur, de minuut, waorop den Sik alle daogen op z'nen kruk zaat en begos te werken... naa ha ie geen gedaachte meer veur tijd en uur en minuut... hij keek angstig deur et raom naor de Modes, zuchtte keer op keer, streek deur z'n haoren en kuchte, gong zitte, stond op en gong weer zitte en beleefde lange ure in enkelde korte minuten. Hij vuulde z'n eige of ie koorts ha want z'n hart pookte verschrikkelijk. Daor kwaam et vierkaant wijfke aon, 'n bietje kort van aosem zee-ze: "'t Is nie erg mee d'r ziekte, ge kunt vanmiddag gerust aonkome, zee vrouw Bloemendaal." "Hedde Annekes gezien?" "Nee, alleen mar d'r moeder." "Dus et is nie gevaorlijk om eh..." "Ze is hillemaol nie gevaorlijk, bè-nee, zee mar gerust hörre!"

Hij keek op z'nen lozzie: "Gadorie, ik koom te laot! Ik koom te laot!" Hij wier d'r wit aaf! "Ik koom te laot." Hij stölpte z'nen bolhoed op z'nen kop en waar al de straot op! 't Waar den eersten keer van z'n leven, dèttie te laot kwaam! Niemand zu'm dè kwaolik nemen, mar hij naam et z'n eigen bizunder kwaolik. En ie zaag et, ie zaag et goed onderweg: de meensche keken verwonderd op, trokken d'r lozzies uit d'r visjeszekske en schudden d'ren kop... den Sik te laot! Hij sprong mee 'nen zwaoren zucht op z'nen kruk en begos te schrijve, en allegedurig dronk ie 'n glas waoter. De burgemeester vroeg al of ie soms ziek waar, en dè-t-ie dan gerust naor huis kos gaon om et uit te kure. Mee Annekes gong et al nie veul beter! Vrouw Beekmans ha zoo gewichtig gedaon, dè ze 't er van op d'r zenuwen ha gekregen en ze vroeg d'r eigen wel honderd keer op 'n uur aaf: "Wè heb ik mee dieën dreugen Piet te maoke?!" D'r vingers bibberden en d'r werk vlotte nie bizunder en tegen den middag trok ze d'r Zondagsche kleeren aon. En toen et goed en wel twalef uur waar, kwaam den Sik recht van et stadhuis naor de Modes gestapt en 't vierkaant wijfke zaag et deur de gordijntjes en d'r hart sprong tegen d'r bultjen omhoog: "Vergimd, daor hedde 't gaonde!" En ze ha mar één zörg: ze zou er bij willen zitten om et vuurke nog wè-d-aon te pooke.

Anneke liet den Sik in de goei kaomer en bood 'm 'nen stoel aon. Hij gonk op et tipke van den stoel zitte en hield z'n bolhuudje stijf op z'nen knie. "Anna, ik heb laten vragen, of ik u eens even kon spreken, ik moest u namelijk iets vragen, wat voor ons beiden nogal van groot belang is." Hij vatte z'nen zakdoek en dreugde z'n zweet aaf. "Ten eerste moet ik m'n spijt uitspreken om de handelwijze van m'n vriend den dokter, die wel verkeerd begrepen kan worden. Toch moet u niet denken, dat hij geen degelijk mensch is, iets lichtzinnig misschien, maar overigens niet kwaad." Hij ha dè-d-allemaol van te veuren opgeschreven en van buiten geleerd op et stadhuis, mar Anneke onderbraak 'm ineens en den Sik kwam hillemaol uit den koers. "Ik begrijp niet, wat ik met uw vriend te maken heb!" "Natuurlijk! Natuurlijk!" zee den Sik en ie daocht aon al die brieven. "Ik bedoel alleen, dat het wel wat onvoorzichtig van hem was om u zooveel hoop te geven." "U vergist zich," mijnheer Coen, "ik weet van niets! Heeft u anders nog iets te zeggen?" En ze keek 'm wè kwaod aon, daocht ie zoo, en ie raokte er heelemaol van in de war... "Ja dus, ik wil me heelemaal uitspreke, nu ik hier toch ben, want dáárvoor ben ik eigenlijk gekomen. Ik zou, ik zou graag om uw hand vragen, Anna." Stilte! Spanning! "Maar u moet níét denken, dat 't hoofdzakelijk is uit medelijden wegens uw teleurstelling met mijn vriend, hoewel ik me toch ook verplicht gevoel om dat eenigszins goed te maken." "Pardon, laten we uw vriend buiten beschouwing, we hebben een uitstapje met hem gemaakt, anders niets, en wat uw verzoek aangaat, ik moet het afwijzen!"

Den Sik waar z'n verstaand zoo goed as kwijt, daocht-ie. "Daar begrijp ik niets van, u heeft me toch zooveel hoop gegeven, u heeft me haast uitgenoodigd te komen vra..." "U droomt misschien", zee Anneke dreug. "U heeft me toch geschreven, dat..." "Ik heb u nooit iets geschreven, mijnheer Coen." Toen frommelde-n-ie 'nen envelop uit z'nen zak en dee 'm mee bibberende vingers open. Ze naam 'm aon en laas. "Dieën brief heb ik nie geschreven! Dè's klinkklaor bedrog! Ze haawen oe veur den gek, mijnheer Coen! Wie kan et zijn, dè snap ik ook nie, mar ze haawen oe veur den gek! Ik heb 'm nie geschreven!" Hij zette groote oogen op en vatte nog twee aandere brieven uit z'n zak en gaaf die te lezen. "En de deez' ook nie!" Anneke gong er weer bij zitten en laas en laas en ze wier d'r bleek van toe d'r lippen... ze begreep naa alles. Ze viel mee d'r gezicht op d'r ermen en begos te schreuwe...

Den Sik zaat nog efkes stijf op et tipke van z'nen stoel, z'n verstaand stond radicaol stil! En ie kreeg veul meelije mee 't meiske en de traonen kwamen ervan in z'n oogen. En ie vuulde ok tevrejenhei omdè ze die brieven nie ha geschreven, want ze waren 'm, rechtuit gezeed, nie goed bevallen, zoo opdringerig as ze waren. Toen stond ie op, lee z'n haand veurzichtig op d'r schouwer en zee: "Anneke, zee mar gerust, alles komt in orde. Ik vraog oe nog eens..." Ze sprong op. "Geen woord meer daorover!" "Mar Anneke, ik méén et toch zoo goed mee oe, kunde 'r dan werkelijk nie toe besluite om mee me te trouwen?" "Neeë! Noot!" Ze draaide d'r eige om en keek deur et raom, de straot op, ze zaag deur d'r traonen vrouw Beekmans aachter de gordijnen staon te loere. Ze wier venijnig en zee: "Vrouw Beekmans stao al op oe te waochten mee d'r eten." "Er moet 'n vergissing in 't spel zijn, Anna, ik heb u niet willen beleedigen." Ze gaaf geen geluid terug. Toen zette den Sik z'nen hoed weer op, bleef nog efkes staon, asof ie nog iets wou zeggen, vatte toen de deurklink vaast, keek nog 'ns om en zee: "Dag Anneke." "Dag mijnheer Coen", heel zachtjes...

Precies toen den Sik uit de kaomer kwaam, stapte 't vierkaant wijfke binnen en zaag aon z'n gezicht dè't mis waar en ze schoot langs 'm hene, de keuken in. "Hoe stao-g-et?" vroeg vrouw Bloemendaal. "Jè, hoe stao-g-et! Nie te best, zudde zoo zegge! Begrijpte gij zoo'n dom ding?! Kom, dan gaon we jullie Anneke 'ns efkes de les leze! Ik ha't zoo schoon veur mekare gebraocht en naa gao dè dom ding de boel zoo bederve!" 't Viel aanders uit as et vierkaant wijfke gedaocht ha! De les wier wel gelezen, mar 't vierkaant wijfke moest löstere en Anneke laas... en Anneke viel zoo heftig uit, dè't vierkaant wijfke zweeg en op 't end d'ren zakdoek noodig ha en jammerde: "Zoo krijgde dan nog staank veur daank." De vriendschap waar gebroken tusschen de overburen.

Den Sik aat dieën middag geen steek. Hij sloot z'n eige op om alles te kunnen verwerken, dè-t-ie dieën dag ha meegemaokt. Hij daocht z'n eigen in Annekes toestand in en begreep ze heel, heel goed... mar toch klonk 'm dè één woordje heel den dag nog hard in z'n ooren nao: "Noot!" Tegen den aovond waar ie weer zooveul mans, dè-t-ie 'n bietje wo gaon kuieren en daormee kwaamp den honger weer terug. 't Dichten wo natuurlijk nie meer lukke. Hij zaat veur z'n heldendicht, want den tijd daorveur was er, mar hij dee niks aanders as lezen en herhaolen wè-t-ie daorin geschreven ha over de teedere jonkvrouwe:

     Op haar teere wangen straalde

     Leliewit en rood van rozen

     En de liefde voor haar ridder

     Deed dat rood nog dieper blozen.

Verschaaiene keeren laas ie dè-d-over en verschaaiene zuchten liet ie deur de kaomer gaon. "Och Anneke", zee-ie dan zachtjes en lee 't schrift weer in den lesseneer! "Hoe koste gij zooiets toch zegge: Noot, noot!" Hij vuulde z'n eige ongelukkig en dè waar iets bizunders veur 'm, want z'n leven waar tot vandaog toe zoo regelmaotig verloope as 'n klok, die tikt en tikt en tikt en aanders niks doe as tikke... En dieën naacht sliep ie laot in en droomde zwaor.

NOOT? - OF TOCH?

Eenen keer mar waar den Sik te laot op 't stadhuis gekomen en dè waar zoo opvallend asof de zon zelf 's mergens d'r eigen verslaopen ha. Den burgemeester ha'm bedenkelijk bekeken om te zien of er nog aandere abnormale trekken aon et doen en laoten van den Sik te bespeuren vielen en in de kaortclub wier 't vremde veurval in 't lang en breed besproke, mar 't geval herhaolde zich nie meer en alles gong weer regelmaotig z'nen gang. De Baozeleers kossen weer gerust d'r klokken verzetten op et gaon en komen van den Sik.

As den Sik van huis gong of thuis aonkwaam, keek ie noot naor et huis van Bloemendaal. Hij ha er aanders haost iederen keer aachter de gordijnen 'n gezicht kunnen zien, dè d'r eige gaa terugtrok as ie er langs kwaamp. En ge wit nie, wè beter zu zijn geweest, of ze mekare gezien ha'n op die momenten of nie! Want den Sik zu z'n eige zeker nog meer hebben geërgerd as ie ze iederen keer gewaor ha geworren, terwijl Anneke d'r eigen iederen keer ergerde as ze zaag, dè-t-ie nie éénen keer meer naor d'r omkeek... 't Is beroerd as ze net doen, asof ge nie meer bestaot in de wereld! Wè-d-is et toch 'nen dreugen Piet", zuchtte ze dan. "Wie?" vroeg d'r moeder. "O, niemand!" "Bedoelde den secretaris?" "Praot me nie van den secretaris!"

't Vierkaant wijfke ha in et begien alle hoop toch nog nie opgegeven. Ze kwaam nog wel 'ns aonloope bij Bloemendaal al waar de vriendschap veul bekoeld. En ze probeerde ook Anneke wel 'ns te polsen, mar die gonk er niet op in... Mee den Sik praotte 't vierkaant wijfke ook noot meer over Annekes. Eenen keer ha ze 't nog geprobeerd - daogs nao dieën dag - mar hij ha gezeed, as ze er nog eenen keer over begos, dan verhuisde-n-ie denzelfden dag nog. "Mina," zee ze tegen vrouw Bloemendaal, "ik kan niks meer veur oe doen, van geen kaanten willen ze nog deur mijn geholpen zijn! We moeten et mar aon de toekomst over laoten! De tijd zal 't em moeten doen." "Mar mee den tijd worren de jongelui gedurig aawer, dè-d-is 't vervelende van de zaok." "Daor is naa eenmaol niks aon te doen, we zullen er mar 'n bekske troost op drinke."

Eindelijk zagen de twee vrouwen 'n ster opgaon en 't was 'n ster mee 'nen start want et waar 'n hundje, dè Anneke ha gekocht van den veldwaachter. Et hundje hiette Tieke en dè hundje spande weer den eersten draod tusschen Annekes en den Sik. Et waar mar 'n dun zijen draoike, mar et waar toch iets en de twee vrouwen hongen heel d'r hoop aon dè dun teer draoike. Van den eersten dag aaf kefte Tieke tegen iedereen, die deur de straot kwaamp, behalve tegen den Sik! Honden hebben sterke neuze! 't Is asof ze ruuke wè-t-er gaonde is, in alle geval: Tieke kefte noot tegen den Sik mar snuffelde om z'n beenen en kwispelde mee z'n lollig stèrtje en den Sik ha ongemerkt plezier in et hundje gekrege. Misschien, wie weet, hing den Sik in z'n hart óók mee de twee vrouwen aon etzelfde draoike. De vriendschap gong zoo ver, dè Tieke vort tegen 'm opsprong en 'm zelfs in huis op kwaam zuuke, waor ie aaltij 'n klontje suiker kreeg van den Sik, die ommers 'nen vriend waar van blommen en dieren en meenschen. 't Vierkaant wijfke ha daor veul plezier in en veul hoop op, en verschaaiene keeren ha ze 't er over mee vrouw Bloemendaal.

En toch waar 't nie Tieke die den eersten draod spande tusschen de twee mar... de kraant! En dè kwaam zoo. Den Sik kreeg 'n brief van Paul, den dokter, waorin ie schreef dè-t-ie verloofd waar: "Ja, ouwe jongen, ge zult er van opzien, 't is raar, maar waar, ik ben verloofd! Bliksem uit blauwe lucht, hè? Veni, vidi, vici, ik kwam, ik zag, ik overwon mijn Ernestine - zoo heet ze - en het eenigste wat ik er leelijk aan vind, dat is haar naam! Ik denk, dat ik ze maar Tine of Tini noem, want ik kan die leelijke naam niet hooren! Ze heeft nog wat te maken met hoedjes ook, Pieter, want haar vader is fabrikant van kant en garnituren! Leve de hoedjes! Tot stichting van Anneke Bloemendaal en 't vierkaant wijfke heb ik de aankondiging ook in jullie bronolie-krantje, den Bode van Baozel, laten zetten!" "Den knul!" riep den Sik uit en zocht kwaod naor 't leste nummer van den Bode van Baozel en keek de advertenties deur. Daor hedde 't al:

VERLOOFD: Dr. Paul van Gool en Ernestine van Nuenen - Den Bosch.

Den Sik vond het nie mooi van Paul dettie in z'nen brief zoo spotte mee het geval van Annekes - en dè deez' verloving in 't blaoike van Baozel stond, beviel 'm hillemaol nie. Gelukkig dè de Bloemendaals 't blaoike zelf nie ha'n, mar et aaltij te leen kregen van vrouw Beekmans. Hij kos er et tweede blad uitscheuren en dan merkte geniemand er iets van... Dè dee ie dan. En ie zee tegen 't vierkaant wijfke, dè-t-er dezen keer mar 'n half bijblad in den kraant zaat. "Mar 'n half nummer?" vroeg et vierkaant wijfke. "Tegesworrig motten ze oe toch vort overal mee bedriegen: ze laoten oe volop betaole en ze sturen oe halve spullen thuis! Ik zal den riddacteur 's vraogen a'k em zie, of dè wel eerlijke boel is!" En 't schoonste waar dè ze'm zelf nie betaolde mar den Sik!

Anneke zaag d'r niks in, dè de kraant 'n stukske kleiner was as gewoonlijk, mar moeder Bloemendaal ergerde d'r eigen, want krek dè blad mee advertenties en sterfgevallen enzoovoort laas ze alle daogen van A toe Z. 't Toeval wo dè-t-er 'nen klaant kwaam mee 'n huudjen in 'nen kraant en dieën kraant waar 'ne komplete... en zoo wier et duidelijk wè-t-er aachter zaat: "Hier hedde naa toch hil de kraant! Dan hebben ze den secretaris mar 'n half blad in de bus gedouwd, de smèrkeeze!" En ze zette d'ren bril op en begos te leze: "Beerens hee weer 'n kiendje gekocht, dè zal dan, 's kijke, nummer negen al zijn, zeker! 't Haawt nie op, daor! 'ne Jongen is 't. - Ocherm, 'n hundje verlore geloope, een zwart poedelke, flinke belooning voor degene die 't terugbezorgt. - Kijk, den aawe Zomers is giesteren gestörve in Langendijk, in den ouderdom van 81 jaar, hij hee z'n tijd gehad en kan 't er mee doen! Een en tachtig jaar, 't is geenen tut-tut, ik wil 't er veur doen! - Herberg te koop, dè's niks veur ons! - Pep-so-dent, 't beste tandenkreeme. Wè's dè, Anneke?" "Taandenpoets!" "Ok al niks veur ons soort meenschen! Hè wè's dè naa?" De kraant viel uit d'r haande.

"Wè-d-is er?" vroeg Anneke. "Dèr, lees mar!" Anneke laas: "Verloofd: Dr. Paul van Gool en Ernestine van Nuenen, Den Bosch. Nou? Wè hee dè te beteekenen?" "Dè-d-is den dokter, den vriend van den secretaris! Zoo'nen leelijken vent toch!" "Och moeder, maokt oe eigen daor toch nie druk over!" "Ik zal 't toch 'ns gaa laoten lezen bij vrouw Beekmans." "Moeder, blijf hier, haolt er vrouw Beekmans nie meer bij." "'t Stao toch in de kraant, 't wordt toch ommers bekend!" "Blijf mar hier, dès beter."

Anneke waar er toch wel wè van verschrokke, en nie zoo'n bietje. 't Werk wo dieën dag nie meer vlotten en tegen den aovond ha ze koppent en gong efkes kuieren zee-ze. En ze naam den weg, die den secretaris gewoonlijk op dieën tijd naam en efkes buiten 't dörp daor kwam ze'm tegen! Hij naam z'nen hoed aaf, zee goeiendag en wo veurbijgaon. Mar Anneke bleef staon. "Mijnheer Coen, ik moet oe bezunder bedaanke veur... den halve kraant." Hij wier knalrood. "Och ja, Anna, ziede, 'n enkelen keer komt er wel 'ns zoo'n halve krant." "De aandere helft heb ik ook geleze!" Hij keek ze verschrokken aon. "En hedde...?" "Daank-oe, secretaris", zee Anneke en gaaf 'm de haand. Hij hield de haand efkes vaast, en wies nie wè-t-ie moes zegge... 't zaat as 'ne prop in z'n keel en 't moes er toch uit: "Anna, als ge toen nie gezeed had - nie kwaod zijn as ik er weer op terugkoom, al hee-g-et geen doel - mar ge hebt toen gezeed: Noot! - aanders... " "Noot moet iemand noot zegge!" Den Sik ha wel willen springen van plezier, mar hij hield z'n eige netjes en zee alleen mar: "Anneke..."

Wè veur doel zu't hebben om hier nog veul te vertelle! De rest volgt van eiges! As twee harten zoo ver zijn as deez' twee, dan hee 't perdje den weg gevonden naor den stal en dan loopt et locht - en m'n lezers weten dè-d-ommers veul beter as ikzelf! Alleen moet ik nog zegge: vrouw Bloemendaal en vrouw Beekmans waren erg verwonderd. Alleen de leste liet 't nie merke, ze zee, dè ze 't al lang aon ha zien komen en wel deur Tieke. En den Sik is al lang getrouwd mee Annekes en 't is 'm meegevalle: er is geenen draak uit gegroeid mar 'n goei trouw vrouwke, dè den dreugen Sik heel wè hee opgekikkerd!

Bronvermelding:

"Den Sik van Baozel" verscheen in 8 afleveringen in de Nieuwe Tilburgsche Courant op:

- zaterdag 25 februari 1939

- zaterdag 4 maart 1939

- zaterdag 11 maart 1939

- maandag 20 maart 1939

- maandag 27 maart 1939

- maandag 3 april 1939

- dinsdag 11 april 1939

- dinsdag 18 april 1939