INHOUD VAN SCHIJNDEL

HOME

BRABANTS

AUTEURS

TEKSTEN

AUDIO

SPECIAAL

Ad van Schijndel

t Skôn mètje, de lelleke meid

Eigelek waar ze vuls te mooi,

gewitwel, zo’n onbespote goutèppeleke,

van klèins af oan al waart ’n skon kientje;

op hil de skoolse zooi hasse ’n stripke veur

want mè d’r stemke zong ze de mister veur

of tékende grafiese letters op ’t bort

in de uurste klas, of mè stoepkrijt in de derde klas,

of mè ’n stiftje op durren buik in de vijfde klas…

en toen ik ernéve môg zitte

mè hil nederland en de wirrelt tusse ons in,

holde ik ’n driej vur geskiedenis.

 

Mè d’r twèlf din ze uurste majorettes

bè de karneval en de hermenie

en sliejp ik drie ôllung naachte nie.

 

Mè d’r virtien, -ik waar vijftien èn ’n kwart -,

hiel ze zonder vôdder-moeder verjaardagsfisje

en kwikstepte midde in de goei kamer

mè onbekende jong ’t komment léve in

en trok ik nog net ’n haant terug

van d’r linkse streplis bèntje.

 

Mè d’r achtien liejt ze alterande plôtjes skiejte

in nie te geleuve jepunnekes, en zaat

d’r mèggezien in een geheim zèkske

van menne rugzak in Midden-Frankrijk.

 

Vanaf d’r twenteg waar ik ze jorre kwijt,

mar hurde van ’t wilt studenteléve,

’t lonke van de roem en:

hoe de krante skréve van de hoge simbiose

van ‘ne skèrpe gist gevat in ’n stralent westers lijf,

en op m’n briefke kwam unne poster,

getékent dur de twidde mènneger.

 

Mè d’r 28 sloeg ze over de kop

en brak ’n béén.

Oan de tillefoon viel ’t alles mee.

 

D’n uurste skimmel op d’r lijf

kwam nie veul lôtter. En mè de psoriasis

e-meeltjes over indigestie en ’n lichte hernia.

Ze wô me gère nog ’s ziejn en wete

hoewdègge lééft mè vètzucht en verlóre glorie.

 

Toen ik m’n uurste kusje gaaf

waar durre dikke dèrrem krek

mè un kwart ingekort, ‘nen borst geamputeert

en kwame d’uurste nèj hoor trug

op durre koale ingevalle kop:

ze wóóg nog 52 kilo uitgedrupt.

 

We wone nou twee joor same.

Dur ‘nen tik in d’r wang

zit d’r rèchse óóg konstant dicht

en lupter wè kwijl langs d’r lippe.

Ik weet hoe ze onder ’t lóópe trekt en hijgt

bè elke tree, en heb mè veul liefde puist

en spatôjer in hil d’r lijf in kaart gebrocht.

 

Hopelek is mèrge d’r blóós wer béter

en de vierde verzakking opgelost,

want de woenzeg wôn we gère trôwe.

’t Fist begint èst donker is.

 

Ad van Schijndel, 7 okt. 01