| INHOUD VAN SCHIJNDEL |
| HOME |
| AUTEURS |
| TEKSTEN |
| AUDIO |
| SPECIAAL |
Ad van Schijndel
De twee knûpkes
We zen wirreltwijt
en wete van wante.
We zitte bè vrouwe en durskes
oan bèj d'r kante.
We siere liedjes en gezange.
We zen de twéé
knûpkes van verlange.
Es we ligge
ist krek un zaacht matras.
Niemant witter wie 't uurste was.
We groeide same op,
kwikkent in al d'r gange:
we zen de knûpkes van verlange.
Onder ons zuke veul klèintjes
- dik nog jong - in losse bèntjes
durre weg int uurste bloeske.
Tis overbodig zôn hoeske.
Vur lust en liefde
of aander aangenaam zeer
moete ze nog in de leer.
Al denke ze dèsse al stônne,
't èchte knoppe is nog nie begônne.
Nee, dè kumt lôtter,
nô jorre spiegelbilt, veul skuim
en nog meer wôtter.
En mè de leste, volgroeit,
gevurmt en uitgestoeit
mè d'èige lijn en kleur
zen we dageleks in ons nûpkes
want: wè hen we toch skon knûpkes.
't Allermiste gôn we blóót
zó iets bove de middemóót.
Van hôg tot lig, in alle range,
worre mure mè ons behange.
We zen de knûpkes van verlange.
Somwelle zit un enkelt onderstel
nie zo lekker in z'n vèl,
en zuukt - al zalt nie bate
nor piepskûim of inzetpreparate.
Mar wè z'n èige nie lut vange,
zen wij, de knûpkes van verlange.
We zen wè we zen:
wirreltwijt en van alle tèje.
Bekekt ons bèje
héél ontspanne van wirszèje.
Want ok al gôn we
lôtter, un bietje hange,
we blève
de twéé knûpkes van verlange.
Ad van Schijndel, 7 okt.'00