INHOUD MAJOIE
CUBRA HOME

© 2017

Stichting Cultureel Brabant (CuBra)  & Ben van de Pol

John Majoie - Voici

Biografische gegevens

 

Onder redactie van Ben van de Pol

 

Artikel uit De Telegraaf over zijn beroep als reisleider in Spanje

 


 

De Telegraaf - zaterdag 8 september 1956

 

 

John Majoie: Spaans-Nederlands reisleider

 

300 dagen van het jaar elke nacht in een ander bed

 

 

AMSTERDAM - Elk jaar komen honderden Nederlanders onder de ban van de eeuwige schoonheid van Spanje door het werk van één man. Zijn naam: John Majoie. Zijn beroep: reisleider. Het hele jaar door trekt deze Tilburgenaar met de Franse naam elke drie weken met een nieuwe groep van veertig vakantie-beluste toeristen door het bloeiende Castilië, Estremadura, de verzengende hitte van Andalusië, door de landschappen met de zingende namen, welker klank alleen al een belofte inhoudt. 70.000 kilometer legt hij elk jaar tussen buswielen af.

Tijdens elke reis heeft hij ruim 20.000 gulden in peseta's en franken bij zich, in een linnen zakje dat hij van zijn vader erfde en op het blote lichaam draagt en dat hem met enige Brabantse grootspraak doet uitroepen: "Zo moeten ze over m'n lijk, als ze m'n geld willen stelen."

 

Spanje-liefde

De eerste ontmoeting van de nu 46-jarige John Majoie met het Spanje waar hij thans woont, het grootste deel van het jaar doorbrengt en zijn dagen ook wil eindigen, had plaats in september 1936, toen Majoie als eerste Nederlandse journalist (in die tijd schreef hij voor een aantal provinciale kranten) onder de kogels van de pas ontbrande burgeroorlog bij Irun over de grens sloop, in gezelschap van een Franse filmoperateur. Als oorlogscorrespondent leerde hij Spanje kennen en wat was begrijpelijker dan dat hij er, toen de grote Hollandse trek naar het Zuiden weer begon nu vijf, zes jaar geleden, weer naar toe ging. Thans echter als reisleider, eerst voor het Spaanse reisbureau "Marsans", later en ook thans nog voor de Amsterdamse "Zuid-Europa Stichting". Dat hij in de zes jaren dat hij dit beroep uitoefent "en waardoor ik Spanje beter ken dan mijn eigen land" mensen als Joan Fontaine, von Papen en diens dochter, een broer van Foster Dulles en zovele andere beroemdheden heeft rondgeleid, maakt minder indruk op hem dan het steeds hernieuwde contact met steeds weer andere Nederlanders.

 

Vertellen

Artsen vertellen hem tijdens de lange tochten door de Spaanse binnenlanden van hun moeilijkheden in Nederland, leraren, apothekers, politie-inspecteurs en notarissen, secretaressen en ambtenaren, allen praten met hem, vertellen hem veel over hun werk en hun land, zijn eigen land, waar Majoie nog wel belasting moet betalen, maar waar hij nog maar twee maal per jaar komt, en dan nog slechts een dag of drie.

 

Op de minuut

Hobby van deze man, die ruim 300 dagen van het jaar elke nacht in een ander bed slaapt, is om "op de minuut" te werken. Als zijn bus uit Parijs vertrekt in de prille ochtend en hij kondigt tegenover een nieuwe groep toeristen aan dat zij die avond om 17 minuten over zes in Bordeaux zullen zijn, enkele honderden kilometers zuidelijker, dan gaat er een hartelijk gelach op, gelach dat pas verstomt wanneer de bus op de aangeduide tijd voor het hotel in Bordeaux stopt. De "sport" van het reizen is voor hem improviseren, elk ogenblik nieuw initiatief aan de dag leggen om de reis ongestoord te laten verlopen.

 

Vader zijn

Dit betekent bijvoorbeeld in de binnenlanden van Castilië binnen een half uur een nieuwe bus vinden nadat de eigen bus is uitgevallen, in een piepklein Frans dorpje de sneltrein Marseille - Parijs een minuut laten stoppen om veertig gestrande passagiers aan boord te laten klauteren, het betekent een medereiziger durven laten staan, ook al is hij diplomaat, als hij voor de derde of vierde maal het hele gezelschap ophoudt door zijn laatkomen. Het betekent reisleider zijn, postzegelverkoper, EHBO-er, automonteur, biechtvader en toeverlaat. Het betekent de vader te zijn van een wereldje van veertig volwassenen, die drie weken uitgelaten en onbezorgde vakantie wensen. Het betekent negen talen kunnen spreken en soms denken: "Mens, hou op met je gezeur!" - maar het nóóit mogen zeggen.

Voor John Majoie betekent het kortom, dat hij nooit John "mon chagrin" moet worden.