Traag komt ze overeind, en wrijft in haar ogen. Dan zucht ze, en tilt moeizaam haar benen op. Langzaam komt  ze wat verder omhoog. Haar voeten raken de vloer.

Zo blijft ze even op de bedrand zitten voelt de koude vloer, en zucht.

Het nachtlampje is nog aan. Haar lange witte geborduurde nachtpon trekt ze over haar oude knieën. Ze zucht nog een keer. Maar dan, haast als vanzelf, raakt ze vrolijk en opgewekt.

Ze neuriet zachtjes een oud walsmelodietje.

Dan komt ze opnieuw in beweging en gaat voor de kaptafel met de drie spiegels zitten.

Daar tuurt ze langdurig naar zichzelf. Blijft kijken... Laat haar blik niet los.

Wrijft dan, alsof er iets er in haar oog zit. Pakt haar toilettas, en gaat op een zorgvuldige manier over tot het aanbrengen van haar mascara.

Rustig aan, alle tijd nemend. Eerst de schaduwen, dan de ooglijntjes. Alles nauwkeurig.

Af en toe knikt ze goedkeurend “ja ja “..Tekent met een dunne maar wat bibberende lijn haar wenkbrauwen.

Ze neuriet...die melodie lijkt haar niet los te laten. Haar blik lijkt betoverd.

“Mooi”...zegt ze terwijl ze zichzelf in de spiegel bekijkt. ..“Mooi” Zo maakt ze zich op.

Voor haar kaptafel. Zeer zorgvuldig.

Dan diept ze uit haar toilettas een vuurrode lipstick op en kleurt haar lippen rood, drukt ze strak opeen om te zien of het gelukt is. Ze lijkt tevreden. “Mooi”.Fluistert ze.

De la gaat open. Een paar grote zilveren oorhangers komen voor de dag.

Voorzichtig, de ene prachtig bewerkte hanger na de andere, maakt ze zich mooi en kijkt nog eens extra in de spiegel. Om haar rechterpols doet ze rinkelend zilveren armbanden.

Haar geduldige haren kamt ze met lange halen en steekt die zorgvuldig op.

Met grote spelden, waarbij ze handig wat kleinere tussen haar tanden klemt.

Ze blijft daarbij voortdurend in de spiegel kijken.

Losse haren verwijdert ze uit de borstel en die ze opbergt in de plastic tuut onder de tafel.

De armbanden rinkelen mee. .Totdat alles tiptop, in orde is.

Dan draait zich om en gaat naar haar kleerkast.

Ze slaat een mooie zwarte stola om, als was het voor een optreden.

Uit de doos op de hoge kast haalt ze de hoed met de brede rand en het blauwzijden lint.

Prachtig…! Ze is blij...Steekt een grote roos van opzij...Zo bekijkt ze zichzelf in de spiegel draait zich om en om, vóór en achter. Mooi…Ze walst!

Ze is duidelijk in haar nopjes. Neuriet een kinderliedje en glimlacht: “Mooi”...

Er wordt er op de deur geklopt! Verrast keert ze zich om.

De zuster komt binnen.”Wat is er?”

“Ik zag de lamp branden en dacht, ik ga toch eens kijken” het is warempel al ver

na middernacht……

”Mevrouw de Bont, wat doet U….?

” Oh… Theo, komt me zo halen“ zegt ze.