INHOUD HEERKENS
HOME
BRABANT
AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTO
INTERVIEWS

Print

Piet Heerkens s.v.d. - De Kinkenduut (1941)
aflevering 5 - 14 - 04 -2004

Glijermenneke

 

Menneken in oe overalleke,

volgelapt mee lepkes blauw,

'k veen oe op straot een lief gevalleke,

op oe glijerken aon de sjouw.

 

Tippetippetip zoo doet oe vuutje

ieder stepke geefde gij gas

en ze zien oe vurig snuutje

zóó nooit gloeien in de klas.

 

Soepel as waoterke schiete gij tussen

auto's fietsen en waogeltjes deur

en de zwaore loggere bussen

blijfde gij in et druk verkeer nog véúr.

 

Lollige glijende gloeienden bengel,

ongelukskes krijgde gij nie

onder de vleugels van oewen engel

die oe zeker geeren zie.

 

Menneken in oe overalleke,

volgelapt mee lepkes blauw,

'k veen oe een lief en vief gevalleke

op oe glijerken aon de sjouw.

 

 

Claxon

 

Uh!-Uh!-Uh! - dè vuil geluid

hangt me keel en ooren uit!

Uh! - et scheurt deur de drukke straote

dè ge'r haost nie van kunt praote!

Uh!-Uh!-Uh! - Hoe'n vuil geluid!

 

Uh!-Uh!-Uh! - gaaw, red oe huid!

Kooning auto mot veuruit!

Wè-t-ie gilt, brutaol, astraant: "Uh!"

Gaaw-gaaw-gaaw! "Uh!" Naor de kaant! "Uh!

Uh!-Uh!-Uh! - Veuruit! - Veuruit!"

 

Alle goeie smaok is vort

uit de wereld van de sport

Wèrkt 'ne claxon as de foeter,

schóónder waar den aawen toeter

toet-toet-toet! zo'n diep geluid!

 

 

Rood-Wit-Blauw

 

Lekker licht-blauw koorenblumke,

helder lijk 'n kendereugske,

blauw gelijk de klaore hemel,

tintelblij gelijk 'n sterreke,

 

vlotte klaproos vlak erneven,

helder felle rooie mooie

vlinderblom van weinig daoge

langs de raand van et rijpe kooren,

 

't kooren waorin de hostie's groeien,

witte blaanke heilige hostie's,

hemelbrood veur al de zwakke,

al de groote en kleine kender,

 

't vlammig diepe rood van roozen,

't haogelwit van blaanke hostie's,

't hemelblauw van koorenblumkes,

't rood-wit-blauw van 't vrome Brabant...

 

Vaderland, et roomse Zuien

zal oe stil z'n trouw beduien;

Brabants volk en Brabants gouw

wappert dapper rood-wit-blauw.

 

 

Mijn irste broek

 

Ik waar 'n jaor of vier, - waor is den tijd gebleven! -

en ik liep nog aaltij rond in rökskes, nie in broek,

mar 'k wier et zuutjes beu in meiskeskleer' te leeven

en vroeg aon Siendereklaos mijn irste jongensbroek.

 

En 't wier dan Siendereklaos, - ik zal et nooit vergeten! -

de heilige Man ree heel veul suikergoed en koek,

speklaosie, marsjepijn, te veul om op te eten,

en dan, m'ne schoonsten droom: mijn irste jongensbroek!

 

Verdikkeme, hoe'n genot: in 'n echte boks te steken!

Dè kennen de meiskes nie, daor moete 'ne jongen veur zijn!

Verdorie, 't dee me deugd as al de meense keken

en 'k vuulde me zoo op straot 'ne groote meens in 't klein!

 

De beentjes lekker vrij, vergimd, dan kunde klimme!

En 'k klauterde op et hek bij 't erf van boer Verhoek,

oei-oei, daor kwaam ineens, den hond aon, gadvergimme,

en 'k spolderde in et slijk mee 'n scheur in d'irste broek.

 

'k Ha mee mijn klak al gaaw et slijk wè-d-afgevreven,

mar och, de schéúr die blééf en goede raod waar duur;

ik daocht: straks krijg ik slaog en wor ik uitgekeve...

wè ha'k et toch benauwd! m'ne kop waar rood as vuur!

 

Nee, dè ha 'k nooit gedaocht, dè 'k dieën dag zu blère,

m'ne zaddoek vrong ik uit, 't leek wel 'ne schoteldoek;

't wier aovond zuutjesaon, ochheere, wè'n misère:

ik moes, ik mòès naor huis mee 'n scheur in d'irste broek.

 

Ik kwaam bij moeders aon, 'k vuul náá mijn hart nog kloppe,

m'nen hemslip bemmelde as 'n vlagsken deur de scheur,

ze zaag 't, ocherm, al aon hoe'n gat er viel te stoppen

en keef "mar, Pieterman!" en naam me in verheur.

 

Toen zee ze: "en naaw te bed, en er wordt geen pap gegeten!"

en ze trommelde vast mijn bats zo plat as olliekoek;

mar 't alderergste kwaam ik 's mergens pas te weten:

'k moes naor de kiepkesschool in rökskes, nie in broek!

 

Wè-d-is den eenen dag toch aanders as den aandere!

't Holp nie of Soeur Marie al zee: "toe, treur mar nie!"

gadimme, 't is ok wreed: wéér van geslacht veraandere!

Nao d'irste jongesboks wéér meiskeskleer'! Mardi!

 

Hoe gao-g-et mee 'ne meens: zoo laage, zoo weer blère;

nao regen zonneschijn, 't veraandert mee 'ne vloek!

Goddaank, 't wier beter weer, 't wier vreugde nao misère

toen ik weer mijn beentjes schoot in m'n irste jongensbroek.

 

Krek twintig jaor daornao, - God maag er oe veur bewaore! -

't goei leeve waar veurbij, 'n kwaoie tijd kwaam aon:

'k wier op 'ne vieze keer toe over oor' en haore

verlekkerd op 'n ding en zu dan trouwe gaon.

 

De zwarte trouwboks ha'k al dapper aongetrokke,

daor zaag ik in 'n laoi, heel aachter in 'nen hoek,

'nen langverloren schat, - ik ben er van geschrokken! -

't waar as een relikwie: mijn irste jongensbroek!

 

'k Zaat weer ineens terug in mijn schoon' kenderjaore:

ik zaag mijn eige weer in m'n irste bruukske staon;

de scheur vol groot verdriet, dè toen nie kos bedaore,

keek me as een schreuwend oog dwars deur den zulder aon!

 

Ik weet nie: kreeg ik schrik veur 't leeven dè'k gong kiezen?!

M'n blozend jonk gezicht wier geel as olliekoek;

ik kreeg zoo 't zuur gevuul: mijn trouwbroek te verliezen,

zooas veur twintig jaor mijn irste jongensbroek.

 

Dè bruukske wier veur mijn 'nen engel uit Gods glorie;

ik schoot mijn trouwbroek uit, m'n weekse boks weer in;

die vrijgezellenboks zaat zo gemak, verdorie,

en wie zee "jao, ik wil" mee puure tegenzin?!

 

Ocherm, et waar te laot; et rijtuig kwaam gereje,

geen moederlieven hielp, geen klaogen, geen gevloek;

ik trouwde, ochot-echerm, en 't wier goed ingeweje,

mar ik verwaochtte een scheur lijk in mijn irste broek.

 

Naa zee'k een jaor getrouwd, mar moes 'k op bloote knieë

van hier aaf kruipen toe in 't heilig laand

om keend te zijn opnuu, - ik di't! Want, potverdieë,

wie draogt de broek in huis?! - Mijn vrouw! - 't Is groote schaand!

 

Och, as ik somtij denk aon scheuren in mijn leeven,

dan zucht en zeur en treur ik stillekes in 'nen hoek,

dan denk ik aon de les, me vruuger eens gegeven,

aon 't irste groot verlies, mijn irste jongensbroek.

 

(Naor 'n leuk plat lieken uit Tongeren)

 

 

Den Hemel is den onzen

 

Zeg, vrienden, ik moet oe een liedeke zingen,

waor ik et liefst bij zu daansen en springen,

want wij bidden ammaol veul vadderonzen

en daorom is er den hemel den onzen

en et is eenen hemel zonder pijn,

potjeverdezemen, et is er zo fijn!

 

Waogewijd slao eens, - zoo zulleme hopen, -

vlak veur onz' oogen de hemeldeur open.

"Kom binnen", zee Sint Pieter, "kom binnen en doe mar

net of ge hier thuis bent, gerust heure, toe-mar,

ge hebt ommers "voldoende" op oe rapport,

wel-nou-dan, schiet op, en kom mar niks te kort!"

 

In de vestibuul ziede Sint Michaël, den engel,

slaank en blaank lijk 'n lelie op d're stengel,

en die steekt oe seffens in gouwe en zije kleeren

en begient oe as eenen heilige te vereeren;

en neven 'm stao den heilige Man Job

en die zet oe een kroontjen op oewe kop.

 

Sint Anneke roept alleman toe: "Kom eten!"

en duuzende zijn er al om de taoffels gezeten;

ge krijgt er flenskes mee zuute krenten

zooveul as ge wilt en ze kossen geen centen;

't is honing en suiker al wè ge daor ziet,

en 't stao oe nooit tegen, hoeveul g'ok geniet.

 

Ge krijgt er geen kaans om oe eige te vervelen,

want d'engelkes kunnen zo lekkerkes kweelen

en speulen op cithers en klarinetten

op bassen, violen en gouwe trompetten

en 't klinkt er en 't zingt er zo blij en zo schoon

van zang en muziek op hemelsen toon.

 

Beethoven, Mozart en al die groote pieten

zitten in een huukske heel stillekes te genieten,

ze dörven, ocherm, mar amper te probeeren

om veur 'nen engel as invaller te fungeeren,

want Sint Caecilia slaot er de maot

en ge kunt nie geleuven hoe schoon of dè gaot!

 

En dezen hemel, dè-d-is er echt den onzen,

want we zijn braaf en bidden heel veul vadderonzen;

komde dus geeren in dieën schoonen hemel

dan veeg oe voeten aaf aon 't werelds gewemel;

want in dieën hemel is et goed om te zijn,

potjeverdikkie, et is er zo fijn!

 

(Naor 'n schoon aaw Vlaoms lieke)

 

 

Lop mar ...

 

Lop mar, mijn liekes, op lochten voet,

loop op oe brabantse klompe,

van zimpela, zampela, zompe,

loop in den traant van et kalf in de waai,

los van den baand en van deftig geraai,

zoo-mar, op boereklompe.

 

Huppel, m'n liekes, op lochten voet,

trippel op dikke sokke,

verdikke, verdakke, verdokke,

neurie en fluit wè van dees en van dè,

van Kee en van Kees en ik weet nie van wè,

zoo-mar, op boeresokke.

 

Spring mar, mijn liekes, op lochten voet,

al hort et mee stooten en stompe,

van zimpela, zampela, zompe,

't leeven is zuut en et leeven is zuur,

koud as et ijs of ok heet as et vuur,

veur wijzen en ok veur lompen.

 

Daans mar, mijn liekes, op lochten voet,

zwier in boerinnekesrokke,

verdikke, verdakke, verdokke,

't leeven is zuur, mar ok zuuter dan zuut,

daanste verkeerd, dan mar weer oppernuut,

zwierend in wije rokke.