INHOUD HEERKENS
HOME
BRABANT
AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTO
INTERVIEWS

Print

Piet Heerkens s.v.d. - Brabant - 3

 

Aaw weeverlieke

 

We zingen van erremoei hard en mooi

as blende vinken in houtere kooi;

we weeven mee haanden en voeten

om demme van erremoei moeten;

we weeven op onzen weeverstoel

mee haanden en voeten, mee slaoger en spoel

van jelderom,

delderom,

tjoep-tjoep-tjoep,

van jelderom,

delderom,

tjoep!

 

We weeven goei goed op ons houter getouw

en 't wordt er geplozen deur moeder de vrouw;

we kruien ze naor de fabrieken

en 't kreugeltje kreunt er z'n lieke;

mar enkelde riksen die zijn d'r ons loon,

al zijn 't er mar weinig, ze rinkele schoon

van jelderom,

delderom,

tjoep-tjoep-tjoep,

van jelderom,

delderom,

tjoep!

 

Ons leeven is saai, ons stuultjen is hard,

ons laokentje soepel, ons brood is zwart,

we vreuken mee haanden en voeten,

om demme van erremoei moeten;

mar eens in den hemel dan hebbeme 't goed,

dan weeven we gouwe stukke mee spoed

van jelderom,

delderom,

tjoep-tjoep-tjoep,

van jelderom,

delderom,

tjoep!

 

 

Peerke Donders

 

Komt er uit Tilburg iets bizonders?

Zeker: 't heilig Peerke Donders!

 

't Weeverke op z'n ouw getouw,

laoter de groote geloofsflambouw.

 

Honderdduuzende Weesgegroeten

baad ie om veur et kwaod te boeten,

 

al et kwaod van laand en stad

waor ie zelf geen idee van had.

 

Honderdduuzende Vadderonzen

liet ie deur z'n hutje gonzen;

 

daor wier Peerke, Tilburgs eer,

groot apostel van den Heer.

 

Weeverke eerst, mar priester laoter,

wier ie in de missie paoter,

 

onder melaatsen, vuil van vel.

Hemels maokte-n-ie van d'r hel.

 

Van et ploetere veur de naaste

wier ie maoger, en van 't vaaste.

 

Jao, - zoo zeeën ze nao z'nen dood, -

zelden aat ie, en Vrijdags noot!

 

Dikkels sliep ie op 'n kussen

mee 'nen doornenkroon ertussen.

 

Mar z'n oog was aaltij blij,

vriendelijk as de klaore Mei.

 

Komt er uit Tilburg iets bizonders?

Zeker, 't heilig Peerke Donders!

 

Weevers, volg zijn veurbild nao:

bid en werk zo goed as 't gao!

 

 

Den oiver en de kinkenduut

 

Et stao te lezen in d'aawe kronieken:

er waren in Tilburg vruuger geen fabrieken,

geen weeverijen mee steene schaawen,

de weeverkes ha'n toen nog eige ketaawen

en weefden in huis stukken keeper en laoken...

in die daogen zaten er in de Raoibraoken,

in Oel en de Rijt en in de Paddewaaikes

veul kinkeduuten en die leejen d'r aaikes

as molligen dril in poelen en slooikes,

moerassen en vennen te broeien; en mooikes

kroop er uit dieën dril ieder jaor in de lente

'ne streup kinkeduutjes die de gemente

's aovons in slaop zongen mee 'n saai melodieke...

 

in dieën tijd, - zoo zeggen d'aaw kronieke, -

kwaam er uit den Bosch 'nen oiver gestreken

en z'n twee kraol-eugskes keken en keken...

en al de kinkeduuten doken gaaw köpken onder!

Mesjeu den oiver waar nie van plan om zonder

een lekker vet, vors kinkeduutenboutje

naor huis te vertrekken, - as op 'n rooi houtje

gong ie daor staon op z'n één rooi pooike

midden in 'n vuil, gruun, modderig slooike;

hij tuurde en gluurde, verruurde geen vuutje

en, - pik! - daor had ie 'n moddervet kinkeduutje

en ie vloog ermee, hoog, heel hoog, over heg en steg,

over slooikes en waaikes en vennekes weg.

 

De kinkenduut daocht aon z'n vrouw en z'n kender

en schreuwde bedroefd: "Och oiverr, wè zijn d'rr

op deze weerreld toch wrreede natuurre!

m'n vrrouw en m'n kenderr moeten 't naa bezuurre!

Ze trreurren en rrouwen in 't donkerre waoterr!"

Den oiver ha de list al daodlijk in de gaoter

en zee, zoo deur z'n neus, den bek goed toegenepen:

"Ik laot oe tóch nie los, mijn vriendje, goed begrepen?!"

Mar nao 'n hortje vroeg et kinkeduutje pienter:

"Zeg, oiverr, wè's dè veurr 'n dörrpke toch daorrgienderr?"

Den oiver deur z'n neus: "Hier Oisterwijk, daor Haore!"

"Toe Oiverr, lao me los! 'k Trrekteerr op aawe klaorre!"

"Geen denken aon, nee-nee, ik laot me niet verraasse!

Ge moet mee naor m'ne nest daor in de Bossche plaasse!"

"Oei, trrekte naorr den Bósch?! Ocherrem, dè's 'ne strrop!

Naorr 't maogerr hongerrlaand? Dan frret me hierr marr op!"

Den oiver zijnen bek liet los, hij moes zo laage...

en 't kinkeduutje plonste in 't waoter! - Die et zagen

ze schreven 't op in Tilburgs aaw kronieken

en van die tijen kwaoken ons kinkeduuten 't lieke:

"Oei, wè 'ne strrop!

Frret me marr op!"

 

 

Wè wo' dieë kel?

 

Nee, Mieke, giesterenaovond, zeg,

hè'k iets beleefd, och-gaode-weg:

'k gong naor de waai de koeie waoter geeven

en 'k stap zoo naor den sloot,

daor stond 'ne kerel, groot

en struis... ik daocht: wel al z'n leeven!

Hij keek mijn aon,

ik keek hum aon,

hij zee me niks,

ik hum ok niks,

ik plonste den eemer in 't waoter

en hield de kel in de gaoter.

 

Ik goot tien eemers in den trog,

dè's zoo de gewoonte, krek genog,

daor kwaam dieë kel waarechtig, Mieke,

in z'n hooge leerz'

en zo recht as 'n keers

naor me toe en ie floot 'n lieke...

Hij keek mijn aon,

ik keek hum aon,

hij zee me niks,

ik hum ok niks,

toen viet ik den eemer weer in m'n fïkken

en gong op huis aon zonder te kikken.

 

Zeg, Mieke, vende 't geen vremd geval?

Hij kuierde mee en ie zee geen bal,

en ie liep ammaol naor me te kijken,

zóó, schuin van opzij,

en ie kwaam dichtebij...

ik zette den eemer neer op et weike,

ik keek hum aon,

hij keek mijn aon,

hij zee me niks,

ik hum ok niks,

ik viet den eemer weer in m'n fikke;

toen zee de kel: "Wel potverdikke!"

 

We liepen stom toe in den stal,

jao, Mieke, 't is een raar geval,

en 'k hong den eemer aon den ballek;

daor nept ie me ferm

hier in m'nen erm

en ik wier rood, hij wit als kallek...

Ik keek hum aon,

hij keek mijn aon,

hij zee: "'t is niks!"

ik zee: "Oo, niks?"

toen kwaam den baos, dus 't end van 't lieke...

wè zu dieë kel toch van me moete, Mieke?...

 

(Frits Reuter naoverteld)

 

 

Boerke de Bont

 

Boerke Tinuske de Bont,

strooit essensie op den ekker,

goed veur den grond;

't ruukt nie lekker,

wel gezond.

 

Vruut er de ploeg zijnen ekker om,

Tinuske loopt eraachter te fluiten,

vreukt ie zich krom,

't gao om de duiten,

klaoren blom!

 

Zaait ie z'n zaod mee malsen zwaai,

Tinuske stapt dan staotig, opstaoikes;

graai veur graai

zwaait ie z'n zaoikes

hallef in Maai.

 

Haort ie z'n zeissie op eenen steen,

slaot ie z'n staol deur et kooren dè't zindert,

wèt ie ze, één

liedeke vlindert

over oe heen!