Veertig jaar

Morgen is het veertig jaar geleden. En Schoonebeek herinnert het zich nog als de dag van gisteren: 1 juni 1967. Vijftien jaar was hij toen. Een cruciale leeftijd. Op ieders vijftiende verandert er iets in het leven. Namelijk het wereldbeeld. Voor die tijd was het allemaal nogal overzichtelijk. Papa, mama, school en de voetbalclub (of de tennisclub als je uit een andere buurt kwam dan Schoonebeek).

Maar dan gebeurt het. Op je vijftiende worden ouders stom, school saai en stop je met voetballen en tennissen. En je gaat dingen doen die ouders, leraren en sportleiders vreselijk vinden. Sigaretten, bier en meisjes gaan je leven bepalen (niet noodzakelijk in die volgorde) en je ontdekt nieuwe boeken, films en muziek. Onbegrijpelijke boeken, films en muziek. Althans volgens iedereen van dertig jaar en ouder.

Dat is vandaag de dag zo en dat was in 1967 niet anders. En dat was het jaar waarin Schoonebeek vijftien werd. De belangrijkste gebeurtenis van 1967 was voor miljoenen jonge mensen niet een vredesdemonstratie, of de oorlog in Vietnam, maar de aanschaf van een elpee. Dat schreef Bob Spitz onlangs. En daar had hij gelijk in. Op 1 juni 2007 is het namelijk veertig jaar gelden dat Schoonebeek naar een platenwinkel in de stad ging, om de belangrijkste handeling van dat jaar te verrichten. Hij kocht die ene elpee.

Om dat de vieren heeft Schoonebeek het cd’tje, waar hij het tegenwoordig mee moet stellen, al dagenlang opstaan. Maar ja, het is natuurlijk wel een cd’tje. Vanzelfsprekend heeft Schoonebeek die goeie ouwe plaat ook nog wel. Maar bij gebrek aan platenspeler is dat kleinood van vinyl inmiddels gedevalueerd tot hebbedingetje met alleen nog sentimentele waarde. En op het cd’tje mist Schoonebeek toch wel een hoop. Die drie tikken aan het eind van Lovely Rita, dat piepkleine stukje van Fixing a hole dat de naald iedere keer overslaat, die lange dierbare kras dwars door het begin van She’s leaving home.

Maar het allerergste is toch wel het einde. Die eeuwigdurende uitloopgroef waar Schoonebeek in 1967 een kwartier lang naar kon luisteren en waar hij zo goed als gratis high van dacht te worden en die op de cd tot een lullige vijftien seconden is teruggebracht.

En daarom behelpt hij zich nu al een uur lang met iets anders. Een nonstop herhaling van het beste popnummer ooit. A day in the life. En intussen zoemt er een zinnetje door zijn hoofd, dat morgen vast en zeker in verschillende kranten over de hele wereld zal staan. It was forty years ago today.