________________________________  [29 september 2016 - nr 291)

Bo Didley

Schoonebeeks opoe van moederskant exploiteerde lang geleden een café op de grens van de klei met de Brabantse zandgronden. Het betrof een tamelijk welvarende onderneming waaraan ooit, toen de bijbehorende opa nog leefde, zelfs een heuse bierbrouwerij was verbonden. Maar dat was ver voor Schoonebeeks tijd, de grootvader in kwestie heeft de Tweede Wereldoorlog niet eens gehaald. Maar het café kan Schoonebeek zich nog wel herinneren. Een aan de haven van Standdaarbuiten gelegen uitspanning met een weegbrug waar de rijke kleiboeren hun vlas, granen en aardappelen lieten wegen alvorens ze naar de veiling te brengen.

Op zondagen stond er een mobiele friettent achter bij de haven, alwaar Schoonebeek senior zijn zoon op een puntzak gefrituurde patatten trakteerde. Twintig cent kostte dat. Voor vijf cent meer gooide de frietboer er ook nog een lekkere kwak mayonaise overheen. Die schepte hij met een houten lepel uit een grote glazen pot die de godganse dag in de brandende zon stond te gisten. Achteraf heeft Schoonebeek zich wel eens afgevraagd op welk uur die inhoud van eigenhandig gemengde eieren, olie, mosterd en zout uit zichzelf die pot uit kwam gekropen. Zo aan het eind van de middag, schatte hij.

Binnen waren het vooral de jukebox, de pinda-automaat en de koeling met flesjes limonade die Schoonebeeks goedkeuring konden wegdragen. Daar kreeg hij af en toe een dubbeltje waarmee hij drie plaatje uit de jukebox kon laten knallen. De artiesten zeiden hem destijds niks. Maar aan de hand van de instemmende geluiden van de volwassen bezoekers, kon hij al vrij snel de gewenste codes intoetsen. Bo Didley was populair, net als Little Richard en Bill Haley. Nee, ze waren niet achterlijk, daar in dat dorp op de grens van zand en klei.

Laatst heeft Schoonebeek tijdens een wanhopige sentimental journey het dorp nog eens bezocht. Langs de andere kant, want de bekende brug over de Mark was er niet meer. Het had een voorteken moeten zijn. Ook het café was verdwenen, net als de naast gelegen molen. En ook de haven was weg.

Toen hij het dorp uitreed klonk uit de autoradio een liedje van Typhoon. Want ook Bo Didley hoor je nergens meer.