________________________________  [18 maart 2010 - nr 200)

Hans van Mierlo

In november 1963 werd John F. Kennedy vermoord. President aller Amerikanen. En hoewel Schoonebeek de schok van het moment nog steeds wel wat kan navoelen, bleek er al vrij snel niks vreselijks aan de hand. Kennedy had een broer, Robert, die in Amerika rap de handen uit de mouwen stak. En hij had ook een kloon, Hans, die Nederland wel even wakker zou schudden. Zodat de wereld na JFK ruimschoots werd gecompenseerd door RFK en HAFMO.

Schoonebeek herinnert zich nog dat ie wel een tikje teleurgesteld was toen Hafmo ten tonele verscheen. De dood van Kennedy had hem, al negen jaren oud, namelijk nogal geïnspireerd om president van Europa te worden. Op het toppunt van zijn macht zouden dan ook bij hem de fatale schoten vallen, want alleen via de dood kan een mens onsterfelijk worden. 

Maar ja, toen was daar ineens Hans van Mierlo, die samen met zijn Democratische Partij alles vertegenwoordigde wat Schoonebeek op een paar regenachtige middagen bij elkaar had gefantaseerd.  Zowel man als program, het was allebei Schoonebeek. En daarom heeft Schoonebeek Van Mierlo ook zo bewonderend gevolgd als ging het om hemzelf. Trots op die in geacteerde wanhoop geheven handen toen Hans Wiegel al tien minuten het spreekgestoelte bezet hield zonder iets fundamenteels aan het debat toe te voegen. Vrolijk bij de introductie van dat schaduwkabinet. En diep, diep, diep gelukkig toen in 1994 eindelijk de confessionelen buiten het landsbestuur werden gehouden. En ondertussen steeds maar ploeterend op dat natuurlijke imago van de geëngageerde intellectueel. Nee, Schoonebeek heeft Hans niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Nu Hans van Mierlo dood is, heeft Schoonebeek nog maar eens naar die uitstekende documentaire gekeken die Hans Fels en Edmond Hofland in 2006 over hem maakten. Titel: 'Wat ik nog steeds te schrijven droom', een tragisch verminkte regel uit het gedicht 'Het kind en ik' van Martinus Nijhoff.

Aan het eind van de film citeert Van Mierlo dat gedicht onverkort en foutloos uit het hoofd. Het blijkt zijn favoriete gedicht te zijn, precies zoals dat bij Schoonebeek het geval is ─ uiteraard.

En daarom, als eerbetoon aan een van de meest inspirerende mannen die Schoonebeek ooit gekend heeft, voor één keer uit het hoofd, en misschien zelfs wel onverkort en foutloos:

Het kind en ik

Ik zou een dag uit vissen,

ik voelde mij moedeloos,

ik maakte tussen de lissen

met de hand een wak in 't kroos.

Er steeg licht op van beneden

uit de zwarte spiegelgrond.

Ik zag een tuin onbetreden

en een kind dat daar stond.

Het stond aan zijn schrijftafel

te schrijven op een lei.

Het woord onder de griffel

herkende ik, was van mij.

Maar toen heeft het geschreven,

zonder haast en zonder schroom,

al wat ik van mijn leven

nog ooit te schrijven droom.

En telkens als ik even

knikte dat ik 't wist,

liet hij het water beven

en het werd uitgewist.

Hans, het ga je goed - al is het maar in de hoofden van de levenden.