INHOUD VAN SCHILT
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

BIBLIOTHEEK

Elie van Schilt

Onkel Adelbert Taol

 

Un klein stukske familiegeschiedenis, en dat kan alleen mar gaon over menne Oom, dur ons genoemd Onkel Adelbert.

Dat Onkel is un kort verhaal: men grutouders van moeders kaant hebben vur dun Eerste Wereldorlog nog gewond in Munchen Gladbach.

Dat was dus nog in de tijd van Keizer Wielhelm.

Menne Opa was daor Webermeister in un weverij en onze Onkel Adelbert is daor nog un paor jaor naor de Frobelschule gegangen. Omdat menne Opa 'Van Dun' inplaats van 'von Dun' als achternaom had, werd het daor ok nie veul; vur diejen goeie mees was er ok alleen mar droog brood te verdienen, en hij is weer gaon abfharen nach Goirle, un schoon dorpke tegen de Belse grens.

Daor is Opa even tuinman gewist bij unne echte Baron en daorbij werkte hij ok nog vur de pastoor.

Men Opa was un bietje verwaond en vertelde tegen iedereen die het weten wilde: Ik heb mar twee baozen boven men en vijfhonderd man onder men; dat liste omdat hij het gras op het kerkhof maaide.

Dat Duitsland, dan nog die Baron, dat was de reden dat we ginne Oom Bert in de familie hadden mar unne Onkel Adelbert.

Mar hij was dan ok dun Bon Vivant van de familie, spraak drie taolen, Duits, Hollands en Gools (Goirles dat klinkt niet).

Wat heel bezonder was. Het boek van Emil Zola, diejen beroemde Fraanse schrijver, (De buik van Parijs) stond toen nog op de kerkelijke index als heel gevaorlijke lectuur: heet ie hillemal in het Tilburgs vertaold, terwijl ie gin woord Fraans kon, maar wij konden het toen lezen.

Er was een nadeel, hij censureerde al wat hij niet fatsoenluk vond op zun eigen houtje eruit en toen waren er van de vierhonderd bladzijde nog mar twintig mir over; mar toch, vur die tijd bleef het un schuin boek.

Hij hee laoter nog een HBO-opleiding gedaon (Heel Bezondere Opleiding).

Daorna wilden ze hem Burgemeester van Den Haag maoken, mar dat ging om twee redenen niet deur. Hij was veul te wijs voor dat baontje en de toenmalige Minister President Colijn wou hum niet al te kort bij het torentje op het binnenhof hebben met de gedaachte, strak zit die slimme vogel hier en kan ik gaan stempelen..

Hij was ook nogal wit met de toenmalige Konegin Wilhelmina, als ie unne brief weg stuurde en daor moest een postzegel op met heur gezicht, dan ging ie irst zun taanden poetsen en veurdat hij likte, zee hij dan 'Ik hoop degget men niet kwalijk nimt majesteit'.

Hij werd veurgedraogen als baos van de berejen politie in Hooge Mierde, een durp in een schoon stukske Brabant, maar da ging niet deur, hij was net niet wijs genoeg.

Mar hij werd dan toch 't baos van de berejen politie in Beek. Mar dat viel tegen, ze waren mar mee twee man en dat berejen, dat bleek un dienstfiets te zijn met dubbele stang en sabelhouder.

Een heel stevige fiets, mar da moes wel, er werden ok boeven op vervoerd.

De sabel was toen het waopen van de politie en die hadden ze af en toe hard nodig.

Menne Onkel was niet geliefd in Hilvarenbeek; zonder licht rijden, haand niet uitsteken, pissen in het openbaor ergens in un gengske of tegen un muurke, hij schreef ze allemal op.

Thuis bij mun tante Sidonia lukte dat niet, daor was zij de baos en zij maokte uit wanneer er opgeschreven werd.

Ze heeft hem op unne keer nog uit un café naar huis gejaogd. Daor stond Onkel Adelbert te vertellen dat ie alleen un café mee vechtersbazen inging en in het vuur van zijn verhaol riep hij iets te hard: 'en ik dook er mee menne blanke sabel tussen'.

Taante had alleen dat liste mar geheurd en ze riep: 'Eruit hier mee die vieze praot.' En daor ging onze onkel Adelbert mee zunne blanke sabel.

 

NAAR BEGIN VAN DEZE TEKSTPAGINA