Hoofdredactioneel commentaar 8-07-2008

Graag willen wij onze dank uitbreiden naar de democratische naties Tanzania, Zambia, Kenia, Botswana, Nigeria en Siërra Leone, die ervoor gekozen hebben te spreken namens de lijdende massa’s in Zimbabwe.

Voor deze dappere stellingname was moed nodig – gegeven het feit dat de meerderheid van de huidige Afrikaanse leiders niet democratisch werd gekozen. Deze nieuwe staatsmannen zwemmen tegen het tij van Afrikaanse dictatuur in. Zij nemen het risico westerse lakeien genoemd te worden en hoongelach te oogsten van de Afrikaanse bullebak Mugabe.

In het geval van Botswana heeft Mugabe zelfs met geweld gedreigd en toespelingen gemaakt over niet nader te noemen actie tegen Zimbabwe’s vredelievende buren. Dit is geen loos dreigement van de man die munt slaat uit oorlog, die, sinds de Onafhankelijkheid in 1980, in vier oorlogen gevochten heeft; eerst in Mozambique met Frelimo tegen Renamo, toen in Matabeleland tegen de Ndebele. Zijn derde oorlog kwam in de late jaren ’90 toen Mugabe Zimbabwe’s Nationale Leger stuurde om zijn eigen mijnbedrijven in de Democratische Republiek Congo te beveiligen en te beschermen. De vierde oorlog van de tiran woedt nu door geheel Zimbabwe tegen zijn eigen volk.

Zoals elders in deze krant wordt bericht, zijn Mugabe en zijn militaire junta de grote architecten van de huidige golf van politieke afranselingen, ontvoeringen, martelingen, moorden en verkrachtingen van MDC leden – wat een ongehoord lijden brengt aan honderdduizenden. Te midden van dit leed is het voor de wereld van belang er nota van te nemen hoe een ooit geliefde vrijheidsstrijder, veranderd in een tirannieke Afrikaanse dictator, doorgaat met het beroven en verkrachten van zijn eigen volk en land dat hij “bevrijdde”.

De wereld luistert nu toe – maar dat is al wat men doet. De G8 landen wijzen naar Afrikaanse staten om de leiding te nemen bij enige actie – wat ze tot dusver niet hebben gedaan. Echter nu verheffen zich stemmen door het hele werelddeel. De roep van de Zimbabweanen die door hun eigen regering worden vermoord en de oproepen van degenen wier morele gevoel bescherming van onderdanen die zich niet kunnen verdedigen bepleit, zijn tot nu toe aan dovemansoren gesproken.

Maar als de leiders van Afrika niet optreden zullen andere mensen met een geweten dit doen.

In Sharm El Sheik liet Afrika zien dat het aan politieke wil ontbreekt om Zimbabwe’s crisis op te lossen. De internationale gemeenschap zal in dit gat moeten springen. Mbeki’s rampzalige bemiddelingspogingen hebben totaal niets opgeleverd, vooral door zijn gebrek aan neutraliteit en onpartijdigheid. Mbeki heeft openlijk Tsvangirai bekritiseerd en weigerde Mugabe te veroordelen voor het organiseren van geweld tegen zijn eigen mensen.

Nu is duidelijk wat zijn bemiddelingsinspanningen steeds zijn geweest – een poging om de militaire junta te sparen, en misschien zijn eigen financiële belangen. Met dit in gedachten prijzen we Morgan Tsvangirai voor zijn weigering hem te ontmoeten tenzij hij wordt begeleid door een onafhankelijke AU bemiddelaar. Dit is het juiste standpunt en ook  waarschuwen we Tsvangirai tegen al zijn spreken over Nationale Eenheid – we weten allemaal wat er gebeurde met de GNU* van ZANU en ZAPU in de jaren ’80 – Mugabe blijft onvermurwbaar bij het tot stand brengen van een een-partij staat.

Dit zal bij zijn leven niet gebeuren! Het oude maakt altijd plaats voor het nieuwe; dat is de loop van de dingen. Leve een nieuwe generatie van Afrikaanse politici, staatsmannen, democraten.

*GNU,Government of National Unity, regering van nationale eenheid, vert.