Hoofdredactioneel commentaar 3-6-2014

Helden behoren aan het volk

De nieuwe grondwet erkent in Hoofdstuk 2 (Nationale Doelen) de rol die werd gespeeld door hen die Zimbabwe bevrijdden van koloniaal knechtschap. Maar hij is treurig nalatig als het gaat over het bepalingsproces wie er een held is. Deze tekortkoming vraagt om te worden herzien expliciete insluiting van een wet die aangeeft hoe de regering vrijheidsstrijders moet identificeren en eren.

De recente beslissing van de regering geen eer te verlenen aan een van Zimbabwe’s  echte kinderen des lands, Wilfred Mhanda, ook bekend als Dzinashe Machingura met een heldenstatus is een extra reden waarom er een definitieve wettelijke voorziening aangaande oorlogshelden zou moeten zijn.

Over de rol die Mhanda speelde in het gevecht om een meerderheidsbewind en onafhankelijkheid is geen diskussie. Hij werkte nauw samen met wijlen Solomon Mujuru, destijds de plaatsvervanger van Josiah Magama Tongogara, bij het beramen van de neergang van het kolonialisme. Hij was een lid van het Zanu opperbevel, een gevierd vechter en militair trainer.

Zijn enige fout is dat hij besloot zichzelf te zijn en zich uit te spreken tegen de zin van Robert Mugabe, de burger leider van Zanu, en Zanla, de militaire vleugel hiervan. Hij hield zijn mond niet toen hij voelde dat zijn leiders op een dwaalspoor raakten. Daarom werd hij geëtiketteerd als een rebel en uit zijn militaire positie gezet in 1977.

Na de onafhankelijkheid in 1980 bleef Mhanda vechten voor echte democratie en bracht hij de politieke charlatans die de bewindspartij overstelpten aan het licht. Gaandeweg kreeg hij meer vijanden door zijn onomwonden manier van doen.

Het kwam derhalve niet als een verrassing dat het na zijn dood, bij Zanu (PF) ging zoals gewoonlijk. “Wie is Dzinashe Machingura?” was de arrogante vraag van een van zijn vroegere wapenbroeders, Rugare Gumbo, nu  Zanu (PF) staatssecretaris van informatie. Wat een treurige ontwikkeling!

Dit is hoe de partij adjudanten die zich uitspreken altijd heeft behandeld -  zoals Edgar Tekere, Ndabaningi Sithole, Masipula Sithole en Thenjiwe Lesabe. Als je het waagt kritiek te hebben gooien ze je in de vuilnisbak van de geschiedenis, want ze geven er de voorkeur aan zich enkel in te laten met “altijd gehoorzame zonen”.