Kom es hier zeej opoe blij, teege ons klèène Jetje.

Kèkt es wègge gekreege hèt, wè ligt daor in ‘t bedje?

En Jetje kraaide van plezier, wè hasse toch gekreege,

‘n bruurke, ‘t lêek wel host ‘n pop, pas in de wieg geleege.

 

Wocht ik heb en kuukske nog bewaord, dè zal ik on ‘m geeve,

och opoe ‘t ligt daor op de kaast, wilde ‘t vatte eeve?

Welzeker Jetje, mar bruurke kan dè nog nie bèète hundje,

hij heej nog nie as gij en ikke tandjes in z’n mundje.

 

Wè zegde opoe zeej toen Jetje, heej bruurke hêel gin tandjes?

Hij heej toch ok zô goed as wij, ‘n hoofje ‘n lèfke en handjes.

Ze keek es goed d’r opoe aon, of die heur nie wou foppe,

mar toen ze d’r klêen vingerske in bruurkes mundje stopte,

 

Toen riep ze èùt och jao tis waor, z’n mundje is leeg vanbinne,

ik vuul allêen ‘n bietje vlêes, wè moete we nouw beginne?

En meej der ogskes stevig dicht, der hendjes saomgevouwe,

bid ze meej helder stemmeke en kènderlek vertrouwe.

 

Ge zèèd bedankt ôo lieven Heer, vur ‘t bruurke mèn gezonde,

ik heb ‘m aonstonds meuge zien, en ôo zô lief gevonde.

Mar witte wè zô jammer is, ge bent nog iets vergeete,

om tandjes in bruurkes mundje te doen, hij kan zô hêel nie eete.

 

Och toe lot strak ‘n engeltje, die tandjes brenge eeve,

en of ‘t die on opoe of ons moeder af wil geeve.

Dan zulle wij, ik beloof ‘t u, hêel vurzichtig saome,

de tandjes in bruurkes mundje doen, dag lieve Hirke ame.

---