“Auf der Heide blüh’n die letzten Rosen....”

Het is september. Vroeger slepen we als scholieren onze potloden in dit seizoen. Het is alsof de Natuur nu afscheid wil nemen van alle schoonheid, alle bloei en alle leven met een laatste opleving, een laatste uitbarsting. Maar wie wil werkelijk haar uitbundige pracht vernietigen?

De afstand Tilburg-Riel is met de auto gemakkelijk te overbruggen en spoedig kunnen we de feeërieke klokkentoren van het dorp begroeten en in ogenschouw nemen met daarvóór de Christusgestalte met de uitnodigende gespreide armen.

Door de “Regte Heide” is een pad aangelegd, het schelpenpad, belegd met schelpen, speciaal voor invaliden als mijn vriendin. We strompelen voort, zij aan zij en aan weerszijden strekken de heidevelden zich uit. Een eenzame berk verheft zich te midden van het landschap en zij domineert haar omgeving en mijn vriendin verheugt zich over de nietige bloempjes van de heide. Ze kunnen haar leed, pijn en verdriet niet wegnemen......