Met tante in de LocHal
De dochter van oom Gérard

De tante; de enige tante die ik nog bezit te midden van een familie waarin de dood heeft huisgehouden en toegeslagen als een stormvlaag en als een pestepidemie, is naar Tilburg, haar dierbare geboortestad gekomen.....

Ik ken de trekken van de verbittering, van het hardnekkige en langdurige leed in haar gezicht en het valt me plotseling op hoe fragiel, breekbaar en zwaar verouderd ze is en dit wekt mijn tranen en ontroering op

Vandaag zullen we samen de LocHal gaan bezichtigen, de nieuwe bibliotheek van Tilburg, gevestigd in het gebouw waar eens locomotieven hersteld warden, nu het pronkstuk en paradepaardje van de stad

Een grijsharige schoonheid met een krans van uitwaaierend haar rond het gezicht als een aureool zal ons leiden door de trappenhuizen en langs de computerlokalen en ze zal ons wijzen op de lange, elegante gordijnen en op het stalen geraamte ver boven ons hoofd en we zullen door het brede zuidelijke raam het majestueuze panorama aanschouwen van de Spoorzone die daar ligt uitgestrekt en waar het drukke verkeer in eenn ononderbroken stroom af- en aanrijdt.

En zo zal de LocHal, nog lang na onze nietige levens de trots blijven vormen van de stad, uittorenend boven haar omgeving en dominerend in de Spoorzone en zo zal ik mij ook tijdens mijn nog korte levensspanne Haar blijven herinneren, die voor mij was als een Moeder, als de zozeer geliefde Moeder die mij voorgoed ontvallen is.....